ΚΚΕ(μ-λ) | Να γίνουμε ο χειρότερός τους εφιάλτης

Η μαζική κινητοποίηση στο λιμάνι της Σύρου, με πανό και συνθήματα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό έδωσε κουράγιο στο λαό της χώρας και αποτέλεσε είδηση διεθνώς. Η απόφαση της κυβέρνησης να επιβάλλει απαγόρευση κυκλοφορίας στο λιμάνι προκειμένου να κατέβουν οι ισραηλινοί τουρίστες από το κρουαζιερόπλοιο με το οποίο ταξίδευαν, δικαίως εξόργισε τον κόσμο που αποφάσισε να δώσει μαζική απάντηση στην πρόκληση αυτή. Στη Σύρο, που είναι γεμάτη με αφίσες και συνθήματα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό.

Ανεπιθύμητο το κρουαζιερόπλοιο και στη Ρόδο, όπου η τοπική κοινωνία καλεί σε συγκέντρωση τη Δευτέρα 28/7 που αναμένεται να φτάσει στο λιμάνι τους.

Λίγες μέρες πριν, την Τρίτη 16/7 στις 10 το βράδυ, στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ του λιμανιού του Πειραιά, συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες διαδηλωτές, με στόχο να εμποδίσουν το φορτίο του στρατιωτικού χάλυβα με προορισμό το Ισραήλ, να φτάσει στον προορισμό του. Και εκεί ήταν εντυπωσιακή η συμμετοχή ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε σχετικά με το θέμα ότι θα έπρεπε οι δυνάμεις καταστολής να είχαν αποτρέψει την πραγματοποίηση της κινητοποίησης στο λιμάνι της Σύρου. Είχε το θράσος να μιλήσει για ανθρώπινα δικαιώματα και κατηγόρησε τους διαδηλωτές για φασιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές. Τη ίδια στιγμή που ανακοινώνουν διώξεις, φυλακίσεις, άρνηση Ασύλου και επαναπροωθήσεις για τους χιλιάδες πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο, για να γλιτώσουν από τον πόλεμο, τη φτώχεια και την εξαθλίωση που γεννά ο ιμπεριαλισμός. Ενώ ήταν φανερή η αμηχανία του όταν ρωτήθηκε για την αντίδραση της ισραηλινής πρεσβείας, αποδεικνύοντας πόσο πολύ πιέστηκε η κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση και η αστική τάξη έχουν βάψει τα χέρια τους με το αίμα των Παλαιστινίων. Δίνουν κάθε στήριξη και διευκόλυνση στους σιωνιστές φασίστες με την ελπίδα να της δώσουν λίγη σημασία, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Έχουν γεμίσει τη χώρα με βάσεις και τρέχουν να πάρουν τα εύσημα κάθε φορά που η χώρα γίνεται ορμητήριο για να βομβαρδιστούν οι λαοί στην Ουκρανία, στο Ιράν, στη Συρία και όπου αλλού θέλουν να βάλουν πόδι οι ιμπεριαλιστές.

Επιβεβαιώνεται ότι πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις που δημιουργούν όρους μαζικού αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος είναι ο μεγάλος εφιάλτης της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών τους. Για αυτό προωθούν την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Εργαζόμενους και νέους που ζητούν να σταματήσει η γενοκτονία και να γίνει η Παλαιστίνη χώρα ενιαία και ανεξάρτητη, τους αποκαλούν ρατσιστές και τους διώκουν. Και καλούν τους σιωνιστές φασίστες να κάνουν μαθήματα πολιτισμού και ναζιστικής θηριωδίας σε μαθητές. Παρουσιάζουν το μαύρο, άσπρο, μπροστά στο φόβο τους να δουν τη λαϊκή οργή να βγαίνει στους δρόμους. Όπως την είδε στις διαδηλώσεις και τις απεργίες για τα Τέμπη.

Καμία απειλή από Χρυσοχοϊδη για διώξεις απέναντι στους αλληλέγγυους δεν μας τρομάζει, δεν θα μας εμποδίσει να καταγγείλουμε τις θηριωδίες τους, τη γενοκτονία. Δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις και αναβολές. Κόντρα στις απαγορεύσεις και τις διώξεις, οφείλουμε να γίνουμε ό χειρότερος τους εφιάλτης!

Η αλληλεγγύη στην πάλη των λαών είναι το μαζικό όπλο του λαού μας
και όλων των λαών. Όλοι στους δρόμους!

Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Από την θάλασσα μέχρι τον ποταμό!

ΚΚΕ(μ-λ) | Να υπηρετήσουμε την αναγκαιότητα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης! Η κοινή δράση και ο συντονισμός μπορούν να ανοίξουν δρόμους!

Οι δραματικές εξελίξεις στον κόσμο και την περιοχή έχουν θέσει εκ νέου και με ιδιαίτερη ένταση την αναγκαιότητα της αντιιμπεριαλιστικής-αντιπολεμικής πάλης. Σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα της κοινής δράσης και του συντονισμού δυνάμεων, ως απαραίτητος όρος για τη συγκρότηση και την ενίσχυση αυτής της πάλης, όχι μόνο αποκτά αναβαθμισμένη σημασία για κάθε δύναμη που αναφέρεται στην υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαών, αλλά μετατρέπεται σε καθήκον πρώτης γραμμής.

Με αφορμή τη σύσκεψη οργανώσεων και συλλογικοτήτων του κινήματος που συγκάλεσε στις 17/7 η Κομμουνιστική Απελευθέρωση, με διακηρυγμένο στόχο τον αντιπολεμικό συντονισμό, καθώς και τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των δυνάμεων που παρευρέθηκαν, θέλουμε να αποσαφηνίσουμε τη δική μας άποψη και να καταθέσουμε ορισμένα σημεία που θεωρούμε θεμελιακά:

1) Το καθήκον της αντιιμπεριαλιστικής πάλης έχει ταλαιπωρηθεί και υπονομευτεί διαχρονικά από ένα ολόκληρο σώμα απόψεων κοσμοπολιτισμού και άρνησης της ιμπεριαλιστικής διάστασης του καπιταλιστικού συστήματος, άκρατου οικονομισμού, αντιλήψεων που έφταναν μέχρι και να αποδίδουν στην κεφαλαιοκρατία ιστορικά προοδευτικά ρόλο, όντας θαμπωμένες από τα αστικά θεωρήματα της «παγκοσμιοποίησης» και της κατάργησης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων διαμέσου των υποτιθέμενων «ολοκληρώσεων». Οι πιέσεις των εξελίξεων και της πραγματικότητας, βέβαια, ουκ ολίγες φορές ανέτρεπαν τις ιεραρχήσεις που αυτές οι θεωρήσεις παράγουν, αναγκάζοντας –απρόθυμα και ευκαιριακά- μια σειρά από δυνάμεις να «ασχοληθούν» με τα πραγματικά ζητήματα.

Εκτιμάμε, δυστυχώς, ότι αυτό το σώμα απόψεων, που άνθισε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, εξακολουθεί να κυριαρχεί σε σημαντικό μέρος των δυνάμεων με αναφορά στην Αριστερά και το κίνημα. Εξηγεί γιατί σε μια πλειάδα τοποθετήσεων, κειμένων και προτάσεων πολιτικού πλαισίου επίμονα απουσιάζει μια καθαρή θέση για τις αντιθέσεις που δίνουν τον τόνο στις σημερινές παγκόσμιες εξελίξεις, τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τη διαπάλη των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που απειλεί να βάλει φωτιά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αντ’ αυτού, συνήθως περισσεύουν οι γενικόλογες αναφορές για τους «ανταγωνισμούς των καπιταλιστών», για τους «επιχειρηματικούς ομίλους», ενώ περιφερειακές συγκρούσεις αποκόπτονται από τη σύνδεσή τους με την κεντρική αντιπαράθεση των μεγάλων δυνάμεων για την ηγεμονία στον κόσμο. Το παραπάνω είναι και το υπόβαθρο της μεγάλης καθυστέρησης που έχει υπάρξει στην αντιμετώπιση με όρους κοινής δράσης του ζητήματος της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, καθώς και των συνεχών αρνήσεων, υποτιμήσεων ή και προσπερασμάτων που συναντούν διαρκώς και οι δικές μας πρωτοβουλίες σε σχέση με το ζήτημα αυτό.

Καθημερινές είναι οι απώλειες για τον κατοχικό ισραηλινό στρατό στη Γάζα!

 Καθημερινά είναι πλέον τα «περιστατικά ασφαλείας» για τον κατοχικό ισραηλινό στρατό. Έτσι («περιστατικά ασφαλείας») ονομάζουν τα σιωνιστικά ΜΜΕ τις ενέδρες της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Πριν δύο μέρες, σε ένα τέτοιο «περιστατικό» σκοτώθηκαν 5 υπαξιωματικοί και τραυματίστηκαν 14, όπως παραδέχθηκαν τα ίδια μέσα. Λίγες μέρες πιο πριν, 7 Ισραηλινοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους, όταν Παλαιστίνιος μαχητής πέταξε μόνος του βόμβα μέσα σε τανκς. Και αυτά είναι μόνο τα πιο εντυπωσιακά «περιστατικά ασφαλείας»...

Η Παλαιστινιακή Αντίσταση, κόντρα σε θεούς και σε δαίμονες, κόντρα σε έναν εχθρό που φαντάζει «άτρωτος» και «ανίκητος», όχι μόνο δεν λυγίζει, όχι μόνο δεν παραδίδει τα όπλα, αλλά εντείνει τη δράση της. Έχοντας την πιο ισχυρή «πλάτη», τον ίδιο το λαό, γνωρίζοντας σπιθαμή προς σπιθαμή τη μορφολογία του εδάφους, εφορμά από τα τούνελ, με μαχητές που φοράνε... παντόφλες(!), και δίνει σκληρά μαθήματα στον εχθρό. 

Πάνω από όλα όμως, δίνει μαθήματα Αντίστασης σε όλους τους ελεύθερους ανθρώπους από άκρη σε άκρη του κόσμου, για το πώς ένας μικρός λαός, περικυκλωμένος και αβοήθητος, πεινασμένος και υπό πολιορκία, ματώνει τη μύτη του κατακτητή.

Βολές Αντίστασης

Ταξική Πορεία | Εργοδοτικά εγκλήματα χωρίς τέλος

2022: 104 νεκροί

2023: 179 νεκροί

2024: 149 νεκροί

1ο εξάμηνο 2025: 114 νεκροί…

Το πρώτο μισό του έτους κλείνει με ρεκόρ 20ετίας… Και μάλιστα, με τα τρία πιο πρόσφατα εργοδοτικά εγκλήματα να συνδέονται με τις καιρικές συνθήκες, αυτές για τις οποίες καμώνονται οι κυβερνητικοί και αυτοδιοικητικοί παράγοντες ότι είναι προετοιμασμένοι και έτοιμοι να συνδράμουν τον λαό. Ποια ήταν ακριβώς η «συνδρομή» του κρατικού μηχανισμού, όταν στις 27 και 28 Ιούνη δύο οικοδόμοι κατέρρεαν δουλεύοντας σε συνθήκες σκληρού καύσωνα; Και ποια ήταν ακριβώς η «συνδρομή» των επιτελείων, όταν στις 30 Ιούνη και με αέρα 9 μποφόρ, ένας εργάτης καταπλακωνόταν από μια μεταλλική στέγη;

Ο κρατικός μηχανισμός και το επιτελικό κράτος «συνέδραμαν» όπως «συνδράμουν» πάντα τους εργάτες και τις οικογένειές τους, όπως και τους υπόλοιπους 111 που έχασαν φέτος τη ζωή τους στη δουλειά και τις δικές τους οικογένειες, όπως και τις εκατοντάδες των δολοφονημένων από το κεφάλαιο εργαζόμενων όλα αυτά τα χρόνια. Με τον τρόπο, δηλαδή, που «συνδράμει» ένα εκμεταλλευτικό και απάνθρωπο σύστημα τον λαό και τους εργάτες, χωρίς να υπολογίζει ούτε την ίδια τη ζωή μπροστά στη διατήρηση και γιγάντωση των κερδών του, μπροστά στη διαιώνιση της κυριαρχίας του.

Η ραγδαία αύξηση των εργατικών τραυματισμών και θανάτων εμφανίζεται σε μια περίοδο που κυβέρνηση και ΕΕ υποτίθεται ότι… διασφαλίζουν -κι αυτοί- την ασφάλεια…

Στο πλαίσιο του νόμου 4808/2021, του νόμου Χατζηδάκη, εκτός από την εισαγωγή των νέων αντεργατικών θεσμών και την ευθεία επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων, κυρώθηκε η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας 187 για την προώθηση της ασφάλειας και της υγείας στην εργασία. Η σύμβαση αυτή, υποτίθεται ότι αναγνωρίζει μεν τη σπουδαιότητα της ασφάλειας στην εργασία, χωρίς να αποφεύγει δε την ανοιχτή ομολογία ότι «[...] οι τραυματισμοί, οι επαγγελματικές ασθένειες και οι θάνατοι κατά την εργασία ζημιώνουν την παραγωγικότητα και την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη [...]» Και δεν «ζημιώνουν», ας πούμε, την ανθρώπινη ζωή… Η κύρωση της Σύμβασης 187 στη χώρα μας κατόρθωσε, λοιπόν, να καλύψει τις σχετικές υποχρεώσεις μας ως χώρα-μέλος της ΕΕ, για τα ζητήματα της ασφάλειας και της υγείας στην εργασία και, έκτοτε… αυξήθηκαν ραγδαία τα τραγικά δυστυχήματα/εγκλήματα σε χώρους εργασίας…

Μπορούμε να φανταστούμε τι είναι αυτό που έχουμε μπροστά μας, εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις αντίστοιχα υπερήφανες δηλώσεις της υπουργού Εργασίας, Ν. Κεραμέως, για το νέο επικείμενο νομοσχέδιο. Αυτό που, για μια ακόμη φορά, θα διευθετεί τον χρόνο εργασίας και θα δίνει το «δικαίωμα» στους εργαζόμενους να δουλεύουν έως και 13 ώρες στον ίδιο εργοδότη… Σε τι μεταφράζονται οι 13 ώρες δουλειάς στις συνθήκες καύσωνα της 27ης και 28ης του φετινού Ιούνη ή στις συνθήκες θυελλωδών ανέμων της 30ης; Και με δεδομένο ότι πρακτικά ΔΕΝ θα απαιτείται η συμφωνία του εργαζόμενου και ότι εάν και εφόσον υπάρξουν οδηγίες για περιορισμό της εργασίας λόγω καιρικών συνθηκών θα είναι ουσιαστικά προαιρετικές για την εργοδοσία; Σε τι μεταφράζονται οι 13 ώρες δουλειάς στις συνθήκες που η «ασφάλεια και υγεία στην εργασία» έχουν λεπτομερέστατα περιγραφεί και μεγαλοπρεπώς τσαλαπατηθεί από το κεφάλαιο, την κυβέρνηση την ΕΕ; Σε τι μεταφράζεται η πολιτική τους;

Η πολιτική τους είναι αντεργατική, είναι αντιλαϊκή, καταργεί κάθε απομεινάρι δικαιώματος. Αλλά είναι και ανοιχτά δολοφονική! Θέλει οι εργάτες να είναι εργαλεία στα χέρια των εργοδοτών, ο λαός και οι εργαζόμενοι να δίνουν μέχρι και τη ζωή τους για την κερδοφορία του κεφαλαίου. 

Για τον λαό και τους εργαζόμενους είναι όρος ζωής η αντίσταση στην επίθεση, η υπεράσπιση του 8ωρου, η διεκδίκηση του δικαιώματος σε ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Να μην αφήσουμε τις ζωές μας στα χέρια τους! 

ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΟΣ «ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΥ» του Βασίλη Σαμαρά

 

Και ξανά πόλεμος στην Μ. Ανατολή. Ένας πόλεμος που εμφανίστηκε σαν σύγκρουση ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν αλλά που με την άμεση πλέον συμμετοχή των ΗΠΑ πιστοποίησε αυτό που εξ αρχής ήταν φανερό. Το γεγονός ότι δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη «επεισόδιο» της μεγάλης αναμέτρησης που εξελίσσεται στους καιρούς μας. Εκείνης που σχηματικά ας την ορίσουμε σαν αναμέτρηση της «Δύσης» με την «Ανατολή». Αναμφίβολα, σημαντικά τα «τοπικά χαρακτηριστικά αυτής της σύγκρουσης, ο ρόλος, οι επιδιώξεις, οι αντιθέσεις των δυνάμεων της περιοχής. Ωστόσο, δεν μπορεί να κατανοηθεί στα πραγματικά της χαρακτηριστικά, τις διαστάσεις και συνέπειές της αν δεν τη δούμε σε σύνδεση με το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται (διαδραματίζεται) αυτή η σύγκρουση. 

Και πάλι για το διακύβευμα

Έχοντας αναφερθεί επανειλημμένα σε αυτό το ζήτημα θα προσπαθήσω να είμαι όσο γίνεται περισσότερο συνοπτικός. 

Τι και ποιους αφορά αυτή η συνολική αναμέτρηση. Ήδη, και αναφερόμενος στο «ουκρανικό», είχα επισημάνει το κρίσιμο διακύβευμα που είχε αναδειχτεί μέσα από τη σύγκρουση στο έδαφος της Ουκρανίας. Το αν ΗΠΑ, Δύση θα συνεχίσουν να έχουν την δεσπόζουσα έως κυρίαρχη θέση και ρόλο στον κόσμο ή θα περάσουμε σε μια νέα διάταξη και «ιεραρχία» δυνάμεων. 

Το ζήτημα τέθηκε στη βάση σημαντικών εξελίξεων. Της διαδικασίας αναδιάταξης δυνάμεων που πυροδοτήθηκε μετά τις μεγάλες ανατροπές του 1989-1991 και που έφερε σειρά χωρών με πρώτες τις Ρωσία, Κίνα αλλά και άλλες (Ινδία, Βραζιλία κ.ά.) να διεκδικούν τη δική τους θέση και ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις. Των εξελίξεων στο οικονομικό πεδίο στη βάση των οποίων σειρά χωρών μεγέθυναν το μερίδιό τους στο παγκόσμιο ΑΕΠ σε σχέση με το αντίστοιχο των ΗΠΑ-Δύσης. Κορυφαία και κρίσιμη εξέλιξη σ’ αυτό το πεδίο, η άνοδος της Κίνας και σε βαθμό που να απειλεί την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. 

Τα διλήμματα των ΗΠΑ