5/8/2025 _ Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης: Για την Λύση των δύο κρατών

Το παρακάτω άρθρο μεταφράστηκε από τη σελίδα https://www.workers.org/2025/08/87186/ και έχει γραφτεί αρχικά από την Γαλλική L'Humanité. Τη μετάφραση για λογαριασμό των αντιγειτονιών έκανε ο Τ.Τ. 

Ο ηγέτης του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Marwan Abdel-Al έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις στη γαλλική έκδοση L'Humanité, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στο Resistance News Network στις 31 Ιουλίου 2025.

Η αποκαλούμενη διάσκεψη για τη λύση των δύο κρατών δεν είναι τόσο μια ειρηνευτική πρωτοβουλία όσο η ανακύκλωση μιας πολιτικής ψευδαίσθησης που η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει. Η διάσκεψη, ως προς τη μορφή και το χρονοδιάγραμμα, μοιάζει με επίσημη κηδεία για μια λύση που δεν υπάρχει πλέον παρά μόνο στις διπλωματικές δηλώσεις. Αυτό που παρουσιάζεται σήμερα υπό τον τίτλο «λύση δύο κρατών» δεν αποτελεί σχέδιο απελευθέρωσης αλλά μάλλον μόνιμη διαχείριση μιας αποικιακής τραγωδίας. 

Η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, μπορεί τώρα θεωρητικά να αναγνωρίζει ένα παλαιστινιακό κράτος, αλλά στην πραγματικότητα χρηματοδοτεί σχέδια συνύπαρξης με την κατοχή, χρηματοδοτεί τον πόλεμο -είναι [πίσω] από την πυρηνική βόμβα- και αποφεύγει κάθε πραγματικό μέτρο κατά των εποικισμών, της πολιορκίας ή του τερματισμού της γενοκτονίας. 

Οι Παλαιστίνιοι δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια αλλά ξεκάθαρη πολιτική δράση: αναγνώριση ενός κυρίαρχου, ανεξάρτητου κράτους, άρση της κατοχής και τέλος στις δυτικές αποικιοκρατικές συνεργασίες με το «ισραηλινό» καθεστώς απαρτχάιντ.

Η πραγματική λύση αρχίζει με την αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων στο έδαφος. Ο λαός μας θέλει ένα τέλος στην κατοχή, όχι μια διεθνή άφεση αμαρτιών. 

Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι - ειδικά η νέα γενιά - έχουν καταλήξει να θεωρούν αυτή τη λύση ως πολιτική παγίδα. Πώς μπορεί κανείς να μιλάει για «δύο κράτη» όταν υπάρχουν σχέδια εξόντωσης, εθνοκάθαρσης, προσάρτησης και επέκτασης και υπάρχουν περισσότεροι από 700.000 [σιωνιστές] έποικοι στη Δυτική Όχθη; 

Πού είναι το κράτος στη σκιά ενός τείχους που χωρίζει οικογένειες και με τις διαβάσεις που διαχειρίζονται κατά το δοκούν οι στρατιώτες κατοχής;  

Δεν απαιτούμε μια συμβολική οντότητα υπό «ισραηλινή» κυριαρχία- αντίθετα, θέλουμε πραγματική απελευθέρωση, το δικαίωμα της επιστροφής και ιστορική δικαιοσύνη.  

Η πλειοψηφία των Παλαιστινίων, στην πατρίδα και στη διασπορά, έχει καταλήξει να τη βλέπει ως ψευδαίσθηση. Πώς μπορούμε να μιλάμε για «δύο κράτη»; Το ζήτημα έχει ξεφύγει από τη συμβολική αναγνώριση και έχει μετατραπεί σε ζήτημα δικαιοσύνης, δικαιώματος επιστροφής και διάλυσης του συστήματος απαρτχάιντ. 

Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης είναι το προϊόν μιας εθνικής εμπειρίας και το θεμέλιο της παλαιστινιακής εθνικής δράσης, και η πάνδημη αποδοχή της πηγάζει από αυτή τη βάση. 

Ποια είναι η εναλλακτική λύση; 

Η εναλλακτική λύση είναι η διάλυση του αποικιοκρατικού συστήματος από τις ρίζες του. Η εναλλακτική λύση δεν είναι μια έτοιμη συνταγή, αλλά μια μακρά απελευθερωτική πορεία. Ξεκινά, ωστόσο, με την αναγνώριση ότι το Ισραήλ δεν είναι ένα «δημοκρατικό» κράτος αλλά ένα αποικιακό καθεστώς, όπως συνέβη στη Νότια Αφρική. Δεν απορρίπτουμε τη «λύση των δύο κρατών» επειδή είμαστε ριζοσπάστες, αλλά επειδή δεν είναι πλέον βιώσιμη.

Η εναλλακτική λύση είναι ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος σε ολόκληρη τη γη, όπου όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι χωρίς θρησκευτικές ή εθνοτικές διακρίσεις. Ή, τουλάχιστον, ένα απελευθερωτικό πλαίσιο που ανοίγει την πόρτα σε όλες τις επιλογές, μακριά από τη λογική της «ειρήνης με αντάλλαγμα την υποταγή».

Η Παλαιστίνη σήμερα είναι ένας καθρέφτης για τον κόσμο: ανάμεσα στο διεθνές δίκαιο και τη δύναμη των όπλων, ανάμεσα στο θύμα και την προπαγάνδα. Η συμπαράσταση στην Παλαιστίνη είναι μια δοκιμασία της ανθρώπινης συνείδησης, όχι απλώς μια πολιτική στάση. Δεν θέλουμε το αποικιοκρατικό σύστημα να χρησιμοποιήσει την πρόταση μιας λύσης δύο κρατών για να ξεπλύνει το ιστορικό του ή την αδράνειά του.

Αυτό απαιτεί από τη γαλλική αριστερά να απελευθερωθεί από την πίεση των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών μέσων ενημέρωσης ή το φόβο του ηθικού εκβιασμού. Περιμένουμε από την Αριστερά να ανακτήσει τη ριζοσπαστική της γλώσσα: να πει ότι αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη δεν είναι μια σύγκρουση, αλλά εποικιστική αποικιοκρατία και συστηματική γενοκτονία. Και να σταθεί στο πλευρό της αλήθειας χωρίς ψευδή ισοδυναμία μεταξύ του δολοφόνου και του θύματος. Δεν υπάρχει ουδετερότητα μπροστά στη γενοκτονία.

Δεν ζητάμε συναισθηματική αλληλεγγύη αλλά πολιτική και ηθική δέσμευση. Η Παλαιστίνη σήμερα δεν είναι μόνο η υπόθεση ενός λαού που σφαγιάζεται, αλλά ένα παγκόσμιο ζήτημα στο οποίο δοκιμάζεται η ανθρωπιά μας.

Αν η Παλαιστίνη πέσει, τα διεθνή πρότυπα και η δικαιοσύνη πέφτουν μαζί της. Από το Παρίσι μέχρι τη Γάζα, η μάχη είναι μία: ενάντια στο φασισμό και το νέο ρατσισμό.