ΚΚΕ(μ-λ): Τα νεκρά ψάρια στον Βόλο, η αποκρουστική εικόνα ενός συστήματος σε σήψη

 

Για να ζήσουμε, πρέπει να αγωνιστούμε!

Οι τόνοι των ψαριών που έχουν εκβραστεί στον Βόλο από την λίμνη Κάρλα, μέσω του αγωγού που οδηγεί τα νερά στον Παγασητικό, αποτελεί ακόμα ένα έγκλημα σε βάρος της υγείας των πολιτών της πόλης και των γύρω περιοχών.

Η δικαιολογία των υπευθύνων (Περιφερειάρχης Κουρέτας) ήταν ότι αναγκάστηκαν να ανοίξουν το θυρόφραγμα στην λίμνη για να μην πλημμυρίσει το Στεφανοβίκειο από τις πρόσφατες βροχές.

Οπότε είτε θα ξαναπλημμυρίσουμε από νερά, είτε από νεκρά ψάρια, τα οποία έχουν πλέον κατακλύσει το λιμάνι και τις κοντινές παραλίες του Βόλου, αποτελώντας μία υγειονομική βόμβα για την υγεία του λαού.

Εν τω μεταξύ και ενώ το φαινόμενο εκτυλίσσεται εδώ και μέρες, κανένας δεν λαμβάνει μέτρα για τον άμεσο καθαρισμό της περιοχής. Η Περιφέρεια Θεσσαλίας, ο Οργανισμός Λιμένα Βόλου και ο Δήμος Βόλου ρίχνουν ο ένας στον άλλο το «μπαλάκι» της ευθύνης ενώ η βρώμα και η δυσωδία στην παραλία της πόλης όλο και μεγαλώνει και ο κίνδυνος για την υγεία από την σήψη των νεκρών ψαριών, μεγαλώνει και αυτός. Ακολουθείται η ίδια πολιτική που εφαρμόστηκε τους μήνες μετά τις πυρκαγιές και καταιγίδες των μηνών Αυγούστου-Σεπτέμβρη του ’23, που εκατοντάδες νεκρά κοπάδια και αδέσποτα ζώα αφέθηκαν να αποσυντίθενται στον κάμπο της Θεσσαλίας. Δέκα μέρες αφού η θάλασσα καλύφθηκε από νεκρά ψάρια, η εισαγγελική παρέμβαση που πραγματοποιείται σήμερα είναι ακόμα μία κοροϊδία για τους κατοίκους της πόλης και της Μαγνησίας που ασφυκτιούν κάτω από την χρόνια πολιτική της εξαθλίωσης του τόπου και της λαϊκής υγείας.

Τα νεκρά ψάρια από την λίμνη Κάρλα στις παραλίες του Βόλου αποκαλύπτουν ότι κατά την διάρκεια της ροής των νερών μέσω του αγωγού, κανένας έλεγχος δεν γίνεται και κανένας φραγμός δεν υπήρξε και δεν υπάρχει, ο οποίος να προφυλάσσει και να αποτρέπει την εισδοχή μολυσμένων στοιχείων από τον επιβαρυμένο κάμπο στον Παγασητικό κόλπο.

Ένα χρόνο μετά τις καταστροφές από τις καταιγίδες Daniel και Elias στην πόλη του Βόλου και όλη την περιοχή της Μαγνησίας καθώς και τη Θεσσαλία, κανένα έργο αποκατάστασης ή καινούριο αντιπλημμυρικό δεν έχει προχωρήσει, εκτός από πρόχειρα μπαλώματα, που καταρρέουν στην πρώτη βροχή ή από την χρήση. Ενώ όσες αποζημιώσεις δόθηκαν, μισές και ανέσοτες, σε κατοίκους της πόλης και αγρότες αποτελούν άλλη μία κοροϊδία απέναντι στην αγωνία του κόσμου για την ζωή και το πώς θα τα βγάλει πέρα με τα τεράστια προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί. Αδιαφορία και εγκατάλειψη. Αυτό είναι το μόνο που εισπράττει ο λαός στην Μαγνησία από την κυβέρνηση της ΝΔ, την περιφέρεια Θεσσαλίας και τον Δήμο Βόλου που στήνουν επικοινωνιακές φιέστες και ανακοινώνουν έργα που θα γίνουν, ένας θεός ξέρει πότε. Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση με αφορμή τις πλημμύρες και τις καταστροφές βρήκε την ευκαιρία και με πρόσχημα την «διαχείριση των υδάτινων πόρων» της Θεσσαλίας να παραδώσει σε ξένα μονοπώλια την διαχείριση των νερών καθώς και σε άμεσες αλλαγές στην γεωργική παραγωγή σε βάρος των εργαζόμενων και των αγροτών, με στόχο την παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της περιοχής στο αδηφάγο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο για την αύξηση της κερδοφορίας του.

Για τους εργαζόμενους και τους αγρότες του Βόλου και όλης της Μαγνησίας δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης. Η αποκρουστική εικόνα των νεκρών ψαριών στις παραλίες του Βόλου είναι η εικόνα ενός συστήματος εκμετάλλευσης, καταπίεσης και εξάρτησης σε σήψη που απειλεί συνεχώς την υγεία, την ζωή, το μέλλον μας.

Βόλος, 28/08/2024

ΚΚΕ(μ-λ)

ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ | Η εξέγερση σε μια χώρα με βαθιές κοινωνικές αντιθέσεις και το επαναστατικό κενό!

 Θα αλλάξουν -και πώς- οι περιφερειακές ισορροπίες και οι σχέσεις εξάρτησης της χώρας;

Σχεδόν σαράντα μέρες έχουν περάσει από την αρχή των μαζικών κινητοποιήσεων των φοιτητών του Μπαγκλαντές, που μετεξελίχθηκαν σε μια εξέγερση με μεγάλη λαϊκή συμμετοχή και οδήγησαν στην παραίτηση της πρωθυπουργού Σεΐχ Χασίνα, του κόμματος Awami League (Αουάμι Λίγκ- Λαϊκός Σύνδεσμος).

Τα γεγονότα, η αφορμή και οι βαθιές αιτίες της εξέγερσης

Η αφορμή (αλλά και αιτία) για το ξέσπασμα των μαζικών κινητοποιήσεων των φοιτητών, ήταν η επαναφορά του καταργηθέντος συστήματος ποσοστώσεων που προβλέπει –μεταξύ άλλων– το 30% των θέσεων στο Δημόσιο να δίνεται σε συγγενείς των βετεράνων που συμμετείχαν στον πόλεμο ανεξαρτησίας του Μπαγκλαντές το 1971 κατά του Πακιστάν. Οι φοιτητές απαιτούσαν να διατηρηθούν μόνο οι ποσοστώσεις που αφορούν τις εθνικές μειονότητες και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, θεωρώντας ότι το σύστημα των ποσοστώσεων ευνοεί τα παιδιά των υποστηρικτών της πρωθυπουργού Χασίνα που κυβερνά από το 2009.

Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν στα τέλη Ιουνίου, αλλά οι εντάσεις κλιμακώθηκαν τη Δευτέρα 8 Ιουλίου, όταν, για την αντιμετώπιση της φοιτητικής διαδήλωσης στο Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας Ντάκα, (το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας), επιστρατεύτηκε –εκτός από τις αστυνομικές δυνάμεις– και η νεολαία του κυβερνώντος κόμματος. Έτσι, οι φοιτητές είχαν να αντιμετωπίσουν μαζί με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής και την Bangladesh Chhatra League, που λειτούργησε σαν παρακρατική πολιτοφυλακή και η οποία ευθύνεται για ένα ποσοστό των δολοφονιών που έχουν διαπραχθεί από την κυβέρνηση. Στην άγρια καταστολή των φοιτητικών αντιδράσεων, καθώς και στα βασανιστήρια στους συλληφθέντες, συμμετείχε το διαβόητο RAB («Τάγμα Ταχείας Δράσης») που ευθύνεται για χιλιάδες εξωδικαστικές εκτελέσεις προοδευτικών, αριστερών και κομμουνιστών από την ίδρυσή του το 2011, κατά την τελευταία διακυβέρνηση του Εθνικιστικού Κόμματος του Μπαγκλαντές (BNP).

Η επαναφορά του συστήματος των ποσοστώσεων θεωρήθηκε κατάφορη αδικία από τους χιλιάδες φοιτητές, όσον αφορά τον τρόπο πρόσληψης στον δημόσιο τομέα. Ωστόσο, πέρα, πίσω και κυρίως πάνω από αυτό, η κίνηση αυτή λειτούργησε σαν θρυαλλίδα για τους νέους που ζουν σε μια χώρα με τεράστια ποσοστά ανεργίας και φτώχειας και με το Δημόσιο να αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για μια (σχετικά πάντα) καλύτερη ζωή. Πάνω από το 40% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 1,25 δολάρια την ημέρα. Τα 32 από τα 75 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού εργάζονται στη γεωργία, είτε σαν εργάτες γης είτε σαν πάμφτωχοι αγρότες. Στη βιομηχανία, σε μια χώρα που είναι δεύτερη μετά την Κίνα στην εξαγωγή ενδυμάτων για δυτικές μάρκες, με μεγάλη ανάπτυξη του τομέα κατασκευής και εξαγωγής ένδυσης, η πλειοψηφία των εργατών πληρώνεται με 78 δολάρια το μήνα. Η πλειονότητα του εργατικού δυναμικού εργάζεται χωρίς συμβάσεις ή οποιουδήποτε είδους κοινωνική προστασία. Το μέγεθος του άτυπου τομέα καθιστά δύσκολο για τα συνδικάτα να οργανώσουν τους εργαζόμενους. Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα, στην υψηλή ανεργία των νέων (και όχι μόνο αυτών – το ένα πέμπτο των 170 εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας, δηλαδή κοντά στα 34 εκατομμύρια, μαστίζεται από την ανεργία), προστέθηκε η απογείωση των τιμών στα απολύτως απαραίτητα για τη διαβίωση του πληθυσμού αγαθά.