Διεθνιστική Συνάντηση στις 22-23 Φλεβάρη: ανάγκη του λαού μας και των λαών!

του Νίκου Παπαβασιλείου*

Η ορκωμοσία και η ομιλία Τραμπ, τα δεκάδες εκτελεστικά του διατάγματα της πρώτης ώρας της διοίκησής του, οι διακηρύξεις του για τον Παναμά, το Μεξικό, τη Γροιλανδία, τον Καναδά ξεσήκωσαν δικαιολογημένα παγκόσμια αναστάτωση. Τα δημοσιογραφικά κλισέ («τέλος εποχής» κ.λπ.), οι ανήσυχες αναλύσεις, οι προβληματισμοί για τις εξελίξεις κατέκλυσαν τα ειδησεογραφικά μέσα.

Μόλις τον περασμένο Νοέμβρη, μετά την εκτόξευση των αμερικανικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς από την Ουκρανία στη Ρωσία και την απάντηση της δεύτερης με τον υπερηχητικό πύραυλο «Ορέσνικ» στην Ντνίπρο της Ουκρανίας, είχε επικρατήσει μια ανάλογη κατάσταση. Οι τίτλοι των ναυαρχίδων της παγκόσμιας -ηλεκτρονικής και έντυπης- ειδησεογραφίας μιλούσαν ευθέως όχι απλώς για «αχαρτογράφητα νερά», αλλά για τον κίνδυνο ενός επερχόμενου Γ' Παγκόσμιου Πολέμου.

Το δίμηνο ανάμεσα στον Νοέμβρη και την ορκωμοσία Τραμπ ήταν καθημερινά γεμάτο με γεγονότα και εξελίξεις. Πιο «χαμηλής» κλίμακας από την πυραυλική κρίση του Νοέμβρη και λιγότερο «κεντρικά» από τις εξαγγελίες Τραμπ, αλλά ωστόσο μεγάλου βάρους και οπωσδήποτε ενταγμένα στην ίδια τροχιά. Την τροχιά της κρίσης και των άγριων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που αναζητούν διέξοδο σε έναν «άλλο κόσμο». Σε μια άλλη μοιρασιά του κόσμου. Γιατί η «πολυπολικότητα» και η αμφισβήτηση για το αν ο «πρώτος» (ΗΠΑ) είναι αρκετά πρώτος και για το ποια θέση έχουν οι άλλοι μπλοκάρει το σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό δυνάστες και κυρίαρχοι αναζητούν τη λύση εκεί που πάντα την αναζητούσε αυτό το σύστημα. Στον πόλεμο. Στον μεγάλο πόλεμο που θα μοιράσει ξανά ολόκληρο τον κόσμο.

Διεθνιστικό Αντιπολεμικό-Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο | 22-23 Φλεβάρη 2025 | Αθήνα (ΠΑΝΤΕΙΟ Πανεπιστήμιο)

Ζούμε στην εποχή της ολόπλευρης αποκάλυψης του σάπιου και παρασιτικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Το πρώτο τέταρτο του αιώνα μας, όχι μόνο δεν σηματοδότησε το πέρασμα σε ένα «πλανητικό χωριό», όπου θα βασίλευαν η «ειρήνη» και η «ευημερία», όπως διακήρυσσαν οι ιθύνοντες ύστερα από το κλείσιμο του κύκλου που εγκαινίασαν η Οκτωβριανή Επανάσταση και η «έφοδος στον ουρανό» του κομμουνιστικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα, αλλά, αντιθέτως, σημαδεύτηκε από την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου στην εργατική τάξη, το άπλωμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης για δισεκατομμύρια μαζών σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ ζωντάνεψε τους χειρότερους εφιάλτες για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Βαδίζουμε προς την ολοκλήρωση τριών χρόνων από την έναρξη του άδικου πολέμου στην Ουκρανία. Το ανθρώπινο σφαγείο που εξελίσσεται εκεί, στην καρδιά της ευρωπαϊκής ηπείρου, αποτελεί το επίκεντρο της παρόξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που τροφοδοτούν τη γενικευμένη κρίση του συστήματος και τροφοδοτούνται από αυτή. Με εφαλτήριο τον πόλεμο αυτό, έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο προετοιμασίας των όρων του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Παράλληλα, με τις πλάτες των ΗΠΑ και της Δύσης εξελίσσεται η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, και κάθε είδους παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών στην πολύπαθη Μ. Ανατολή και σε όλο τον πλανήτη για τη διαμόρφωση όρων στο συνολικό ανταγωνισμό και προετοιμασίας του μεγάλου πολέμου.

Γύρω από τον άξονα της δεσπόζουσας αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας, ιμπεριαλιστές πρώτης και δεύτερης γραμμής, σέρνοντας και τις εξαρτημένες σε αυτούς αντιδραστικές αστικές τάξεις, έχουν μπει αντικειμενικά σε μια κούρσα ξεπεράσματος των υφιστάμενων εμποδίων και διαμόρφωσης των προϋποθέσεων για μια συνολική αναμέτρηση, επιστέγασμα της άγριας διαπάλης για παγκόσμια ηγεμονία/κυριαρχία και για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

ΚΚΕ(μ-λ) | Μετά την Κυριακή 26/1... Μπάζωσαν τα Τέμπη, δεν μπορούν να «μπαζώσουν» τον λαό! Όλων των δικαιωμάτων μας να γίνουμε φωνή!

Η λαοπλημμύρα στις 26 Γενάρη και τα ερωτήματά της:

Στην Αθήνα και παντού στη χώρα. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας γέμισαν τις πλατείες και τους δρόμους. Σε συγκεντρώσεις που πολύ λίγο προπαγανδίστηκαν. Μεγάλο γεγονός που δεν ξεπερνιέται. Στα πολλά ερωτήματα για το «τι συνέβη», «τι συμβαίνει», «τι ακολουθεί» ξεχωρίζει ένα κεντρικό ερώτημα. Τι κινητοποίησε όλο αυτό τον κόσμο;

Αυτό είναι το ερώτημα που δεν τίθεται. Αυτό είναι το ερώτημα που επιχειρείται από την πρώτη στιγμή να «μπαζωθεί». Με τόνους αναλύσεων και βροχή πορισμάτων για το «τι έγινε στα Τέμπη». Με υποσχέσεις –από κάθε πλευρά– για «έρευνα ως το κόκαλο» και για «απόδοση δικαιοσύνης».

Αλλά ο κόσμος όλος ξέρει τι έγινε στα Τέμπη. Ξέρει ότι έγινε έγκλημα. Έγκλημα της πολιτικής που επιβάλλουν οι δυνάμεις που κάνουν κουμάντο σε αυτή τη χώρα. Έγκλημα της ΕΕ και του κεφαλαίου. Των κυβερνήσεων που χρόνια τώρα προωθούν αυτά που απαιτούν τα ξένα και ντόπια αρπακτικά. Πώς, λοιπόν, θα «αποδοθεί δικαιοσύνη»; Τι θα αποφασίσουν δηλαδή τα δικαστήρια (τους); Ότι θα σταματήσει η ΕΕ το πλιάτσικο στη χώρα; Ότι οι κυβερνήσεις θα σταματήσουν να ξεπουλούν τις υποδομές και τον πλούτο της χώρας στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο; Ποιο «δικαστήριο» θα τα αποφασίσει αυτά; Και αν ακόμα ένας δικαστής… «από τον Άρη» τα αποφάσιζε, ποιος και πώς θα τα έκανε πράξη;

Γιατί δεν ξεχνιέται το έγκλημα;