Συζητήσεις... των καιρών!

«Οι πολιτικές συζητήσεις σε στεγανοποιούν, σε λερώνουν. Άσε μωρέ που θα ασχοληθούμε με τα πολιτικά στην ηλικία μας. Και τι με νοιάζει εμένα;».

Απόψεις που παίζουν με έναν τρόπο στη νεολαία. Αλήθεια, όμως, ποιος καθορίζει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να συζητάει η νεολαία σήμερα; Γιατί αυτή η άποψη κάθε άλλο παρά ακηδεμόνευτη και «μη πολιτική» είναι. Έχει συγκεκριμένη μήτρα και χρώμα, με πολύ συγκεκριμένους εκφραστές και ξεκάθαρο στόχο.

 

Η άποψη που θέλει τη νεολαία να αποφεύγει «σαν το διάολο το λιβάνι» την πολιτική ζύμωση, γεννήθηκε και τροφοδοτείται από όλους αυτούς που φοβούνται τη νεολαία. Που δε θέλουν να την αντιμετωπίσουν. Που αντιμετώπισαν την ορμή της στο παρελθόν και γνωρίζουν πολύ καλά τη δύναμή της. Αλλά και συνολικά το λαϊκό κίνημα.

Έκφραση που πήρε τα πάνω της και έγινε παντιέρα από πολλούς «ακομμάτιστους» ιδιαίτερα από τις πλατείες και μετά, βγάζοντας μπροστά το «έξω τα κόμματα». Άποψη -που υιοθετήθηκε σε πολλές περιπτώσεις και από δυνάμεις της Αριστεράς και- που λειτουργεί σαν ανάχωμα στην οικοδόμηση κινήματος. Κι ας «ξεχνούν» το πώς φτάσαμε στις πλατείες (μέσα από μια πορεία μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων και συλλαλητηρίων, συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής κτλ). Αλλά και πως οι συζητήσεις σε αυτές, κάθε άλλο παρά «μη πολιτικές» και αχρωμάτιστες  ήταν.

 Όλοι αυτοί που θέλουν μουγκή και κουφή στο σύνολο της νεολαία, το κάνουν με πολύ συγκεκριμένο στόχο. Θέλουν να την αποθαρρύνουν από την αναζήτηση της διεξόδου. Από την αναζήτηση του δρόμου για να βρουν απαντήσεις. Για αυτό άλλωστε και ξανοίγονται καθημερινά κανάλια αποπροσανατολισμού, παραίτησης και αποχαύνωσής της. Γιατί ξέρουν πως η πραγματική διέξοδος για το λαό και τη νεολαία, είναι ενάντια στα συμφέροντα αυτών που υπηρετούν. Του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Καλούμαστε όμως να πάρουμε θέση απέναντι σε όλο αυτό που ξεδιπλώνεται μπροστά μας και υποθηκεύει το μέλλον μας. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα. Όχι με το σικάτο μικροαστικό καθωσπρεπισμό. Όχι γιατί κάθε τόσο μας καλούν στις κάλπες. Αλλά γιατί η καθημερινότητά μας, όλες οι σφαίρες της ζωής μας καθορίζονται, μετασχηματίζονται από τις εξελίξεις. Από το τί συντελείται καθημερινά, όχι μόνο στη χώρα αλλά και διεθνώς. Και είναι ζητήματα που απαιτούν επίλυση. Και απαντήσεις τώρα. Άμεσα. Και ειδικά η νεολαία αναζητάει καθημερινά αυτές τις απαντήσεις.  

Ωστόσο εύκολες, κωδικοποιημένες και σε κουτάκια απαντήσεις δεν υπάρχουν. Και όσες τέτοιες δίνονται είναι πλαστές. Άρα είτε είναι ανόητοι αυτοί που τις δίνουν, είτε θέλουν να εξυπηρετήσουν άλλους σκοπούς.

Όλοι οι υπαλληλίσκοι του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, σπέρνουν καθημερινά την απογοήτευση, την ανησυχία για το μέλλον και την ηττοπάθεια, βάζοντας για λίπασμα μπόλικο αντικομμουνισμό. (Πχ χρησιμοποιώντας τον Τσίπρα, την Κωσταντοπούλου και την όλη φάση ιδιαίτερα από την αναγγελία του δημοψηφίσματος και μετά, έχουν γεμίσει το ίντερνετ με «χιουμοριστικές» - πλήρως αντικομμουνιστικές λεζάντες σε φωτογραφίες και γελοιογραφίες. Διάφορες «ενημερωτικές» ιστοσελίδες βγάζουν «στο φως ιστορικά ντοκουμέντα από το σταλινικό καθεστώς» κ.α. ).Και δεν περιορίζονται μόνο εκεί.

Καθημερινά προσπαθούν να μας κάνουν συνένοχους στο έγκλημα. Με συζητήσεις επί συζητήσεων για το πώς να διορθώσουμε το… κράτος. Να μπούμε στο τρυπάκι να σκεφτούμε πως θα μπορούσε διορθωθεί ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα, να το κάνουμε πιο παραγωγικό, πιο αποδοτικό. Και το ερώτημα είναι πως μπορεί να γίνει αυτό, ακόμη και «φιλολαϊκά», όταν θεμέλιος όρος αυτού του συστήματος είναι η εκμετάλλευση; Όταν η αύξηση της παραγωγικότητας και αποδοτικότητας είναι συνδεδεμένη με την εντατικοποίηση της δουλειάς σε εξοντωτικούς ρυθμούς με μισθούς πείνας, με την αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων, με απολύσεις; Πώς είναι δυνατόν να διορθωθεί, να γίνει ανθρώπινη η εκμετάλλευση, η καταλήστευση, η πείνα και η εξαθλίωση;

Απόψεις περί ατομικής αυτογνωσίας, εσωτερικής ανασκόπησης και αλλαγής τρόπου ζωής και συνηθειών. Μέχρι τα αισθήματα προδοσίας από την «αριστερή» κυβέρνηση και ταυτόχρονα αναζήτησης διάφορων κυβερνητικών σχημάτων που θα μπορούσαν να σώσουν τη χώρα και το «Όλοι ίδιοι είναι. Δε θα έρθουν οι εκλογές;! Θα δουν…».

 Όλες έχουν τον ίδιο παρονομαστή. Την απουσία του εργατικού και λαϊκού παράγοντα (όχι μόνο από τις εξελίξεις, αλλά συνολικά). Την έλλειψη εμπιστοσύνης στην κίνηση του λαού μας. Την αναμονή «άξιων» διαχειριστών που θα λύσουν το πρόβλημα. Απόψεις-αποτέλεσμα της ιδεολογικοπολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, της υιοθέτησης συστημικών αντιλήψεων -ακόμη και από δυνάμεις της Αριστεράς- και της υποχώρησης του λαϊκού, εργατικού και  κομμουνιστικού κινήματος.

Οχυρώνονται με άλλα λόγια οι δυνάμεις του συστήματος, σε όλα τα επίπεδα, απέναντι στον εχθρό-λαό.

Γιατί προκειμένου να εντείνουν την επίθεση και να υλοποιήσουν ανενόχλητοι τα βάρβαρα σχέδιά τους, πρέπει οι εργαζόμενοι και η νεολαία να είναι τρομοκρατημένοι, απλοί θεατές των εξελίξεων. Να μην έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και τους αγώνες τους. Η οργή να περιορίζεται στο σιχτίρισμα και να μη γίνεται κίνηση. Να ακούν τη λέξη «αντίσταση» και να τη θεωρούν τελειωμένη υπόθεση. Τη λέξη «οργάνωση» ανώφελη. Τη λέξη «κατάκτηση» απαρχαιωμένη. Και θέλουν να συνεχίσουν μέχρι η λέξη «δικαίωμα» να αποτελεί παρελθόν.

Να λοιπόν γιατί η νεολαία δεν πρέπει να συζητάει, να αποφασίζει και να κινείται.

Δε θα τους περάσει! Θα έρθουν αντιμέτωποι με την οργή, την αγανάκτηση, τη μαζική αντίσταση για να υπερασπίσει ο λαός μας το μέλλον του, τα δικαιώματά του. Και εκεί είναι το ζητούμενο του σήμερα. Γιατί δεν είναι απλές λέξεις αυτό που καλούμαστε να υπερασπιστούμε. Οι μέρες που ζούμε κι αυτές που έρχονται είναι από όλες τις απόψεις δύσκολες. Και μέσα σε όλα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, αναδεικνύεται η ανάγκη της αποκάλυψης του σάπιου και άδικου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, της άρνησής του και της ανάδειξης της πραγματικής διεξόδου μέσα από την ένταση των εργατικών και λαϊκών αγώνων.

Γιατί μόνο η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία μπορούν να ανακόψουν τη χειροτέρευση των όρων δουλειάς, σπουδών και ζωής τους. Και μόνο αυτοί μπορούν να κατακτήσουν και να διαφυλάξουν τα δικαιώματά τους. Κανένας σωτήρας. Κανένας προστάτης.

Με την οργάνωση της πάλης τους. Με την αντίστασή τους για να σταματήσουν την επίθεση και να ανατρέψουν τα αντιλαϊκά μέτρα. Για να διεκδικήσουν τα δίκια τους.

Και παρά τα διάφορα σενάρια που διάφοροι επεξεργάζονται, η νεολαία και ο λαός μας θα βάλουν  την υπογραφή τους στις εξελίξεις.

Όσοι λοιπόν πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να τσακίσουν το μαχητικό πνεύμα της νεολαίας γελιούνται.

Όσοι θελήσουν να την καθυποτάξουν, θα ηττηθούν.

Και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.

Μ.Β.