Λαϊκή Αντίσταση στη Μαγνησία

Ένα εισαγωγικό σημείωμα.

Εξαιτίας των εξελίξεων όπως αυτές έχουν μέχρι τώρα, σκοπός μας είναι να ξεκινήσει ή καλύτερα να συνεχιστεί και σε ένα τέτοιο επίπεδο μέσα από το blog «Λαϊκή Αντίσταση στη Μαγνησία», η κριτική και η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των δυνάμεων της Αριστεράς που παρεμβαίνουν στη Μαγνησία και όχι μόνο. Κατά την άποψή μας, μέσα από την κίνησή τους, τους αγώνες, τα πισωγυρίσματα και τις νίκες του, το εργατικό και λαϊκό κίνημα θα ξεδιαλύνει με τις απόψεις που το κρατάνε πίσω, θα αποτινάξει όλη τη σαπίλα των αστικών αντιλήψεων και θα συγκρουστεί ουσιαστικά με τους δυνάστες και τους καταπιεστές του, για να τους ανατρέψει και να οικοδομήσει τη δική του κοινωνία. Σε αυτήν την κατεύθυνση παλεύουμε καθημερινά να βαδίσουμε. Αυτήν υπηρετεί η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση και κριτική που οφείλει να γίνεται μέσα στο κίνημα, μεταξύ των οργανώσεων της Αριστεράς.

Αφορμή για αυτό το κείμενο αποτέλεσε άρθρο του Α. Παγιάτσου (ΞΕΚΙΝΗΜΑ) με τίτλο «Συμπεράσματα, προοπτικές, καθήκοντα». Άρθρο που δημοσιεύθηκε σε δύο μέρη (στις 28 και 29 Ιούλη) από την ιστοσελίδα της οργάνωσης.

 ΞΕΚΙΝΗΜΑ: Συνιστώσα της «νέας κυβερνητικής αριστεράς»;

   Καθημερινά, εργαζόμενοι και λαός, έρχονται αντιμέτωποι με απόψεις και δυνάμεις που δε θέλουν ή δεν μπορούν να αναγνωρίσουν και να αντιπαλέψουν τη φάση στην οποία βρίσκεται και η εφόρμηση των συστημικών δυνάμεων απέναντι στις εργαζόμενες μάζες, αλλά και το κίνημα αυτήν την περίοδο στα διάφορα επίπεδά του. Συγκρότησης, οργάνωσης, κίνησης, στόχων πάλης. Και έρχονται όντως αντιμέτωποι γιατί είναι απόψεις που βάζουν εμπόδια στη συγκρότηση της πάλης τους. Απόψεις που εκφράζονται στους κόλπους του λαού και που πολλές φορές υιοθετούνται, τροποποιούνται -ή και όχι- και ξαναμπαίνουν στο λαό. Απόψεις που έχουν μήτρα συστημικές αντιλήψεις και την ανυπομονησία για να καλυτερεύσει η καθημερινότητα προσπερνώντας το ποιος και με ποιο τρόπο μπορεί πραγματικά να βάλει φρένο στην επίθεση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος απέναντι στην εργατική τάξη και τους λαούς. Που βρίσκουν άλλους δρόμους πιο εύκολους και λιγότερο επικίνδυνους για την άρχουσα τάξη. Γιατί κάθε άλλο παρά χαράζουν δρόμους συγκρότησης, αντίστασης και πάλης. Που δεν αναλαμβάνουν να σηκώσουν στις πλάτες τους αυτήν την υπόθεση. Και υποκλίνονται μπροστά στο αυθόρμητο στο μαζών, αδρανοποιώντας τες, οδηγώντας τες στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

Είναι –ή έστω ήταν μέχρι την υπογραφή του 3^ου μνημονίου- πολύ εύκολο για διάφορες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να επιδίδονται σε διάφορες αναιρέσεις σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες. Αναιρέσεις που στοιχειοθετούν τις απόψεις τους, την κίνησή τους. Ακόμη χειρότερα, είναι πολλοί εκείνοι που πίστεψαν όχι μόνο στην εκλογική νίκη του Τσίπρα αλλά και στο πως θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, πως θα βάλει στοπ σε ανεργία και φτώχεια και ξαφνικά τώρα νοιώθουν προδομένοι.

Ένα πρώτο συμπέρασμα

   Διαβάζοντας κανείς αυτό το άρθρο μπορεί να αναγνωρίσει πολλά στοιχεία τα οποία δεν είναι αποκλειστικά του συγκεκριμένου χώρου, αλλά ενός μεγάλου φάσματος που πιάνει από την Αριστερή Πλατφόρμα μέχρι και σε δυνάμεις και αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αν για κάποιους μεγάλη ανησυχία αποτελεί το πώς οι εργαζόμενοι και ο λαός θα χαράξουν το δικό τους δρόμο για να ανακόψουν την επίθεση, τον αρθρογράφο τον διακατέχει μια πολύ μεγάλη ανησυχία για να μην αλλάξει πορεία -από αυτή που λέει ότι έχει- η «κυβέρνηση της αριστεράς». Για να εφαρμόσει αυτά που είχε προεκλογικά τάξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να ξεκινήσει μια αλλαγή.  Είναι εμφανές πως ο αρθρογράφος πιστεύει πραγματικά πως μια Αριστερή κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Είναι όμως επίσης εμφανές πως τώρα που αντιλαμβάνεται πως κάτι τέτοιο έχει πολύ κοντά ποδάρια στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που ζούμε, απογοητεύεται και προσπαθεί να αποδώσει ευθύνες όχι στη συνολική άποψη και πορεία του ΣΥΡΙΖΑ -και σε δυνάμεις που τον στήριξαν και τον στηρίζουν- αλλά περιορίζεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα της ηγετικής ομάδας. Αν δεν το έκανε αυτό, τότε η άποψή του δε θα είχε κανένα στήριγμα και απλά θα κατέρρεε.

Η βασική αναίρεση

   Αν μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε μια βασική αναίρεση που κάνει ο αρθογράφος είναι ένα βασικό γνώρισμα του γενετικού κώδικα των ρεφορμιστικών-οπορτουνιστικών απόψεων. Η σύγχυση ανάμεσα στην εξουσία σε ένα κεφαλαιοκρατικό σύστημα -πόσο μάλλον ενός εξαρτημένου όπως ο ελληνικός καπιταλισμός-  και στη διακυβέρνηση σε αυτό, τη διαχείριση αυτής της εξουσίας. Σύγχυση(;) που έχει τις ρίζες της στις απαρχές της αναθεώρησης του τρόπου κίνησης, εναλλαγής των κοινωνικών συστημάτων. Ότι δηλαδή μια τάξη μπορεί να ανατραπεί μόνο από μία άλλη τάξη. Της άποψης που πάλεψε και παλεύει το ξέφτισμα της επαναστατικής ανατροπής και την προβολή του ειρηνικού περάσματος. Απόψεις μέσα από τις οποίες ξεπήδησε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου χωρίς να στρέφονται ανοιχτά ενάντια στο μαρξισμό, αναιρούν τον πραγματικό πυρήνα της άποψής του. Την επαναστατικότητά του. Κάνοντας τον ακίνδυνο για την άρχουσα τάξη. Κινούμενος λοιπόν μέσα από τέτοιες απόψεις, μέσα από την ένταση της ταξικής πάλης, την αγριότητα της πραγματικότητας και απομακρινόμενος από την ανάγκη αναφοράς και σύνδεσης με την εργατική τάξη, κατέληξε στο να μετατραπεί σε φορέα της επίθεσης απέναντι στο λαό και τη νεολαία.

Κυβέρνηση της αριστεράς ή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;

   Η παράλειψη της ύπαρξης των ΑΝΕΛ στο κυβερνητικό σχήμα κάθε άλλο παρά παράλειψη είναι. Ειδικά για όσους είχαν στηριχθεί σαν άποψη στην εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.  Κι ας τους βγήκε Καμμένος! Γιατί με αυτόν τον τρόπο γίνεται με περισσότερη ευκολία μια… δημιουργική κριτική σε μια κυβέρνηση της αριστεράς.

   Τώρα όμως που αντιλήφθηκαν πως αυτό που είχαν φτιάξει στο μυαλό τους δεν ανταποκρίνεται στις αποφάσεις και τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται το επιτελείο της ηγεσίας του, όχι σαν μια δύναμη επιβολής βάρβαρων μέτρων αλλά για τη λάθος πολιτική που ακολουθήθηκε. Για τις αυταπάτες που είχαν απέναντι στην ΕΕ. Για την ανεπάρκειά τους ως «κυβέρνηση της αριστεράς».

Πολιτική ανεπάρκεια ή συγκεκριμένη πορεία υποταγής;

   Κατηγορείται η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ από τον Παγιάτσο για πολιτική ανεπάρκεια. Είναι όμως έτσι;

   Ο ΣΥΡΙΖΑ  έχει γεμίσει με διαπιστευτήρια την αστική τάξη της χώρας και με τα ταξίδια του στο εξωτερικό προσπαθούσε να φτιάξει γέφυρες σύνδεσής του με τα έξω κέντρα. Διατυμπάνιζε σε όλους τους τόνους την προθυμία του να αναλάβει ρόλο και καθήκοντα. Δεν αμφισβητούσε και δεν αμφισβητεί το πλαίσιο ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από την ΕΕ αλλά ΚΑΙ από το ΝΑΤΟ και τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Το οποίο πλαίσιο και πολλοί «ξεχνούν» σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι και πρόσφατα κατανοούσε πως ξένοι και ντόπιοι δεν τον έβλεπαν σαν μια αποτελεσματική δύναμη για να συνεχίσει την επίθεση και προσπαθούσε να αποδείξει το αντίθετο και μάλλον το πέτυχε. Γιατί το να στηρίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από τις δυνάμεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ χωρίς θέτουν άμεσο ζήτημα εκλογών ή όταν αυτό μπαίνει στα διάφορα πάνελ να απαντούν με το «δε θα βοηθήσουν αυτήν τη στιγμή οι εκλογές τη χώρα», μάλλον δείχνει πως μέχρι στιγμής το συγκεκριμένο κυβερνητικό σχήμα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Άλλωστε το νέο μνημόνιο το κατέθεσαν, υπερψηφίστηκε, οι 4 τροϊκανοί ήρθαν και ο λαός παραμένει στο παρασκήνιο.

   Και ανεπάρκεια ως προς τι; Στο να εφαρμόσουν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Στο να αντιληφθούν τι ρόλο παίζουν οι διάφοροι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί εντός κι εκτός της χώρας; Ή στο να βοηθήσει την εργατική τάξη και το λαό να συγκροτήσουν την πάλη τους;

Γιατί αν στο τελευταίο εκτιμάμε πως ούτε ήθελε ούτε μπορούσε, στα υπόλοιπα κατανοούσε πολύ καλά με τι είχε να κάνει και τι δεν μπορούσε να κάνει. Κι αν δεν τα είχαν λυμένα εξ αρχής τώρα σίγουρα γνωρίζουν!

 Ήταν ή δεν ήταν εκβιασμός;

Αναρωτιέται ο Παγάτσιος,  για να καταλήξει πως ήταν και πως:

«Ο Α. Τσίπρας, ο Παππάς, ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης, ο Παπαδημούλης, όλοι αυτοί που καθορίζουν τη γραμμή, δεν φαντάστηκαν ποτέ πως θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με έναν πραγματικό εκβιασμό! Γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ ότι απέναντί τους θα είχαν όχι «εταίρους» αλλά «κοράκια»  – δηλαδή τους πολιτικούς εκπροσώπους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των πολυεθνικών»

   Μάλιστα. Και που πήγαν οι βαρύγδουπες προεκλογικές καταγγελίες του «μερκελισμού»; Των εκβιαστών του ΔΝΤ; Της προσπάθειάς τους να μετατρέψουν τη χώρα σε αποικία χρέους; Στον κυβερνητικό κάλαθο των αχρήστων! Γιατί αυτές γίνονταν πριν αναλάβουν κυβερνητικά καθήκοντα. Και όταν οι «εταίροι» ξαναέγιναν εκβιαστές, ήταν προκειμένου να σωθεί η συγκυβέρνηση από τη λαϊκή οργή που θα προκαλούσε το νέο μνημόνιο, είτε αυτό ήταν των ιμπεριαλιστών είτε το κυβερνητικό των 47 σελίδων. 

   Ο Λαφαζάνης βέβαια λείπει από την κριτική του Παγιάτσου και αυτό προκαλεί ερωτήματα. Γιατί και αυτοί συνέβαλαν στον αφοπλισμό του κινήματος. Στον παραμερισμό του λαϊκού παράγοντα από το προσκήνιο των εξελίξεων και τη μετατροπή του σε θεατή-ψηφοφόρο. Στο άπλωμα των ψεύτικων υποσχέσεων για «αριστερούς σωτήρες» και για προστάτες που θα λύσουν τα λαϊκά προβλήματα. Αφού λοιπόν ο Π. Λαφαζάνης και η Αριστερή Πλατφόρμα αποτελούν στελέχη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ , που στηρίζουν μια συγκυβέρνηση που συνεχίζει την επίθεση μέσω μνημονίων και δυνάμεων καταστολής,  γιατί μένουν στο απυρόβλητο;

   Όσο για τους εκβιασμούς και τις απειλές που όντως υπήρξαν και υπάρχουν, το ερώτημα είναι ποιος εκβιάζει ποιόν και για ποιο λόγο. Διότι όλα όσα ακουστήκαν κι ακούγονται απευθύνονται πρώτα και κύρια στο λαό και τη νεολαία. Αυτοί είναι ο πραγματικός αποδέκτης των εκβιασμών.  Και στόχος η συνέχιση της επίθεσης. Η αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Πως η πραγματικότητα διαμορφώνεται με βάση το πρόγραμμα.

«Η συντριπτική πλειοψηφία όσων ψήφισαν ΟΧΙ στις 5 Ιουλίου γνώριζε ότι η ψήφος αυτή εμπεριέχει την πιθανότητα εξόδου από το ευρώ. Το έλεγαν οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης, το έλεγαν τα ξένα και ελληνικά ΜΜΕ. Και αυτό το ΟΧΙ πήρε 62%! Και παρόλα αυτά κάποιοι τολμούν να υποστηρίζουν ότι ο κόσμος φοβόταν τη ρήξη!»

Συνεχίζοντας με το:

«Ενδεικτικά, μια σειρά χώρες της ΕΕ δεν είναι στην ευρωζώνη. Μερικές από τις πιο πλούσιες χώρες, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη Βρετανία, τη Σουηδία και την Ελβετία δεν είναι στο ευρώ. Αν δείχνει κάτι αυτό είναι ότι η παραμονή στο ευρώ δεν είναι όρος ¨ζωής ή θανάτου¨».

   Βέβαια η Αγγλία δεν είναι απλά από τις πιο πλούσιες χώρες, είναι ένα ιμπεριαλιστικό κράτος με βαριά βιομηχανία, χρηματιστικό κεφάλαιο κ.α. και τη συγκρίνει με έναν εξαρτημένο καπιταλισμό όπως ο ελληνικός, όπου η αστική τάξη είναι κομπραδόρικη, μεταπρατική και με βαριά βιομηχανία… τον τουρισμό. «Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη…». Αλλά δεν είναι ακριβώς εκεί η ουσία.

Το ερώτημα των ημερών.

 «Ασφαλώς η μετάβαση από ένα ισχυρό νόμισμα όπως το € σε ένα δυνητικά ασταθές νόμισμα όπως η δραχμή δημιουργεί αναπόφευκτα κάποια αναταραχή στην οικονομία. Αυτή όμως, στο βαθμό που ακολουθηθούν οι σωστές πολιτικές δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινή.»

Και ποιες είναι αυτές οι «σωστές πολιτικές»;

«Δεν υπήρχε άλλος δρόμος, κανείς δεν κατέθεσε άλλη πρόταση επαναλαμβάνει το «επιτελείο» του Α. Τσίπρα και ο ίδιος.

 Αυτό και αν είναι ψέμα! Πολλές οργανώσεις της Αριστεράς αλλά και η αριστερά στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταθέσει προτάσεις που συνδέουν την έξοδο από το ευρώ με την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κοκ.».

« Για την ολοκλήρωση τέτοιων επεξεργασιών απαιτείται η εμπλοκή ανθρώπων που έχουν σε βάθος γνώση των διαφορετικών κλάδων και επιχειρήσεων της οικονομίας, και μ’ αυτό εννοούμε πρώτα και κύρια τους ίδιους τους εργαζόμενους σ’ αυτούς τους κλάδους και τις επιχειρήσεις! Αυτοί, με τη βοήθεια ειδικών, μπορούν να συντονίσουν τη δημιουργία εθνικών φορέων ανά κλάδο παραγωγής· να μπουν στη λεπτομέρεια των ειδικών κατευθύνσεων που μπορεί να πάρει, για παράδειγμα, η αγροτική οικονομία, με βάση συνεταιρισμούς παραγωγών και συνεταιρισμούς καταναλωτών· να συνδέσουν την παραγωγή του πρωτογενούς τομέα (αγροτικός τομέας και μεταλλεύματα) με τη μεταποίηση, τη βιομηχανία, τον τουρισμό, τις υπόλοιπες Υπηρεσίες, κλπ, κλπ».

   Να λοιπόν γιατί ο Λαφαζάνης και η Αριστερή Πλατφόρμα είναι στο απυρόβλητο. Γιατί είναι η αριστερά της «αριστερής κυβέρνησης» που έχουν και το σωστό πρόγραμμα και που ο Τσίπρας και οι πέριξ του στην ηγεσία δεν λαμβάνουν υπόψη τους! Ωστόσο για το ποιανού συμφέροντα θα θίξει η επιβολή αυτής της πολιτικής, πώς θα αντιδράσουν και με ποιόν τρόπο ντόπια και ξένα κέντρα, σε ποιο επίπεδο οργάνωσης θα βρίσκονται οι εργαζόμενες μάζες, ούτε λόγος.

  Βέβαια για να εφαρμόσεις όλα αυτά -ή κάποια από αυτά- όπως το έκαναν στην επαναστατημένη Ρωσία (γιατί κομμάτια αυτού του προγράμματος είναι αυτά) θα πρέπει και να μπορείς να περιφρουρήσεις και την επιβολή και τη λειτουργία τους, από αυτούς που θα θέλουν να την τσακίσουν. Είμαστε όμως σε αυτό το σημείο;

   Και η οπτική παραμένει η ίδια. Όλα αυτά θα τα εφαρμόσει μια κυβέρνηση της αριστεράς. Αλλά όχι αυτή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η εφαρμογή αυτού του προγράμματος, αποτελεί και ζήτημα συσχετισμών που... αριθμητικά όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, υπάρχουν!

«Υπάρχουν πολύ σημαντικές δυνάμεις στις γραμμές της Αριστεράς που συμφωνούν στα βασικά σημεία ενός μεταβατικού-επαναστατικού-σοσιαλιστικού προγράμματος και που ταυτόχρονα κατανοούν την ανάγκη της κοινής δράσης και του ενιαίου μετώπου της Αριστεράς (που δεν κατανοεί η ηγεσία του ΚΚΕ και η πλειοψηφία στην ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ)».

«Μέσα στους επόμενους μήνες αυτές οι δυνάμεις μπορούν και έχουν ευθύνη να συναντηθούν! Αν το κάνουν αυτό τότε θα έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο πολιτικό γεγονός! Έχουν τους αριθμούς που απαιτούνται για να θέσουν τις βάσεις για μια νέα Αριστερά όπως αυτή που περιγράφουμε.

 Αυτή η Αριστερά μπορεί να υπάρξει σαν ένα πλατύ, δημοκρατικό, ομοσπονδιακό σχήμα, το οποίο να αφήνει ελεύθερο χώρο δράσης, ιδεολογικής και πολιτικής αναζήτησης και ανεξαρτησίας σε κάθε συνιστώσα του. Όπως ήταν, στο οργανωτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ, προτού η ηγετική ομάδα καρατομήσει την ανεξαρτησία και επιβάλει την κατάργηση των συνιστωσών στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το 2012.

 Είμαστε σε μια φάση στην οποία μπορεί πολύ εύκολα να επαναληφθεί το φαινόμενο του «Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς» που είχε προϋπάρξει του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μόνο που τώρα μπορεί να επαναληφθεί σε πολύ ανώτερο επίπεδο: και γιατί οι δυνάμεις που μπορεί να συμμετάσχουν σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερες από τότε, αλλά και γιατί η εμπειρία από το ξεπούλημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει με πιο εύκολο τρόπο να υιοθετηθεί ένα πολύ πιο προωθημένο πρόγραμμα ρήξης με την ΕΕ και το καπιταλιστικό σύστημα.»

Που βρίσκεται η ουσία.

   Η αναγνώριση της πραγματικότητας, η κατανόηση των πραγματικών συσχετισμών θέτει καθήκοντα. Από αυτά που μια δύναμη της Αριστεράς οφείλει να σηκώσει παλεύοντας μέσα στις λαϊκές μάζες και για τις λαϊκές μάζες. Οι πραγματικοί συσχετισμοί, δεν είναι κουκιά να τους μετράμε υπολογίζοντάς τους με χαρτί και μολύβι. Να προσθέτουμε όταν δεν μας βγαίνουν ή να αφαιρούμε όταν δεν μας συμφέρουν. Για αυτό και ο  ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών και τα φόρουμ είναι ακόμη μια πρόταση πισωγυρίσματος. Ξαναζεσταμένο φαΐ. Αρνείται να αναγνωρίσει ο Παγιάτσος πως το σχέδιο αυτό δεν ευδοκιμεί. Και δεν ευδοκιμεί γιατί είναι μακριά και έξω από τα προβλήματα και τις ανάγκες του λαού σήμερα. Την αγωνία του για να τα επιλύσει. Αλλά και τον ρόλο που οφείλει να παίξει σε όλο αυτό μια δύναμη της Αριστεράς.

   Οι συσχετισμοί, λοιπόν, είναι αυτοί που είναι κάθε φορά και στο κάθε επίπεδο. Και κάθε φορά διαφοροποιούνται προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Στη συγκεκριμένη περίοδο είναι αρνητικοί για την εργατική τάξη και το λαό. Και αυτό έχει να κάνει με μια σειρά από παράγοντες. Το ότι η εργατική τάξη δεν είναι συγκροτημένη σε τάξη για τον εαυτό της. Τον ιδεολογικό και οργανωτικό αφοπλισμό του κινήματος. Την κυριαρχία και εφόρμηση των συστημικών δυνάμεων. Την υποχώρηση του κομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος.

Η αλλαγή των συσχετισμών αυτών προς όφελος των εργαζόμενων και λαϊκών μαζών, είναι ζήτημα καθημερινής πάλης. Μέσα από τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός εξαιτίας της μέχρι τα τώρα κατάστασης που έχει διαμορφωθεί. Μέσα από την κάθε μάχη, μέσα από τις διάφορες εκφάνσεις της επίθεσης στα διάφορα μέτωπα πάλης και τις εντάσεις της ταξικής πάλης. Με την απόρριψη της λογικής της ανάθεσης και  των απόψεων για  κυβερνητικές λύσεις που τους αδρανοποιούν. Μέσα από την ενίσχυση της κατεύθυνσης της αντίστασης και της πάλης. Μια κατεύθυνση που μπορεί να ανοίξει δρόμους για τη συγκρότηση της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας σε πραγματική δύναμη σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.

   Με  βάση αυτά, προωθείται από πλευράς μας, η κατεύθυνση της ενεργοποίησης ολοένα και μεγαλύτερων κομματιών λαού και νεολαίας για να αντισταθούν στην επίθεση και να διεκδικήσουν τα δίκια τους. Η ενίσχυση της κατεύθυνσης αυτής στα διάφορα μέτωπα πάλης μέσα από την κοινή δράση, για την οικοδόμηση ενός πλατιού Μετώπου Αντίστασης-Διεκδίκησης και Πάλης ικανού να ανατρέψει την επίθεση κυβέρνησης, ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.

Για τη βασική αναίρεση ξανά.

   Με βάση το πώς διαμορφώνονται οι εξελίξεις αλλά και τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, βασική κατεύθυνση οφείλει να είναι επίσης και η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης στο κίνημα. Η έξοδος από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, το ξερίζωμα των ΝΑΤΟϊκών  βάσεων, το σπάσιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.

   Σε αντίθεση με απόψεις όπως αυτή του αρθρογράφου, η έξοδος για παράδειγμα από την ΕΕ, δεν αποτελεί ζήτημα της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Αριστερής ή με κορμό την αριστερά. Το σπάσιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η έξοδος από την ΕΕ και το διώξιμο των βάσεων, είναι βασικά καθήκον της εργατικής τάξης –όντας συγκροτημένη σε τάξη για τον εαυτό της- αλλά και του λαού, συνδεδεμένο με το ζήτημα της εξουσίας όταν αυτή θα είναι έτοιμη και θα θέλει να το θέσει.

*Το κείμενο αυτό γράφτηκε στα τέλη του Ιούλη – αρχές Αυγούστου πριν την υπογραφή του κειμένου για το «κάλεσμα του κινήματος ενάντια στο νέο Μνημόνιο, τη λιτότητα και την επιτροπεία της χώρας»  όπου εκτός των άλλων υπέγραψε και ο Παγιάτσος.

Μ.Β.