«Τοπική διοίκηση» και ιμπεριαλιστές λεηλατούν το λαό και τη χώρα!

Οργάνωση και Αγώνας να γίνει η Οργή!

Προχωράει η διαδικασία που ανέλαβε το έργο της «μη συγκάλυψης» του εγκλήματος των Τεμπών! Οι πολιτικοί συνένοχοι του εγκλήματος συνεδριάζουν στα πλαίσια της λεγόμενης «Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας» για να βρουν τον ένοχο! Κορώνες, καυγάδες, «αποκαλύψεις» για το αν λειτουργούσε και τι είναι η «τοπική διοίκηση» βομβαρδίζουν το λαό. Όλοι μαζί, στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής διαδικασίας (τους), «αγωνιούν» και «αγωνίζονται» για να βρεθούν οι αιτίες για να απαντηθούν τα γιατί της αιματοβαμμένης 28ης του Φλεβάρη. Η κυβέρνηση παρουσιάζει το μαύρο άσπρο και ενεργοποιεί όλους τους μηχανισμούς για να βγει το «συμπέρασμα» ότι «φταίνε οι εργαζόμενοι»! Ο ίδιος ο Μητσοτάκης πρωτοστατεί σε δηλώσεις που ανοίγουν αυτή την κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει «μεγάλα ποσοστά» εκτέλεσης των έργων και ζητάει «απαλλαγή» γιατί κυβέρνησε μόνο μια φορά! Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τους δύο «μεγάλους», την ίδια ώρα που δηλώνει πως πάει και με τους δύο. Η ηγεσία του ΚΚΕ μπήκε πρόθυμα στον χορό και υπερθεμάτισε στην «έρευνα» αυτή, ζητώντας να φτάσει ως το 2007! Το ΜεΡΑ25 επιχειρεί να σερβίρει ξανά τις απάτες του «ρεαλισμού» της υποταγής στους όρους και τις δυνάμεις που φέρνουν τις δολοφονίες στη ζωή και τα δικαιώματα. Ταυτόχρονα, οργιάζει η φασίζουσα και φασιστική προπαγάνδα των Βελόπουλου και σία, που επιδιώκει να εγκλωβίσει τη μαζική οργή στα πιο μαύρα αδιέξοδα.

Αυτός ο βομβαρδισμός λαού και νεολαίας έχει ένα κοινό και πραγματικό στόχο για όλους αυτούς που παριστάνουν ότι ερευνούν το έγκλημα. Με όλα αυτά στην πραγματικότητα «βομβαρδίζουν» την εκτεταμένη και βαθιά οργή. Επιδιώκουν να την καταστείλουν, να την αδρανοποιήσουν. Να μετατρέψουν λαό και νεολαία σε «θεατή» που θα παρακολουθεί τον καυγά, τα «στοιχεία» , τις «αποκαλύψεις», τις καταγγελίες (ή «καταγγελίες») και με βάση αυτά θα προσπαθεί να αποφασίσει ποιον (δεν) θα ψηφίσει στις εκλογές! Τελικά, και πάνω από όλα, επιδιώκουν να «αποσύρουν» την οργή από τους δρόμους! Επιδιώκουν να κλείσουν τον δρόμο που άνοιξε η έκρηξη της οργής λαού και νεολαίας.

Λαός και νεολαία χρειάζεται να «ανακαλύψουν» πως η «τοπική διοίκηση» της χώρας και οι ιμπεριαλιστές προστάτες της έχουν μία και μόνη γραμμή. Τη συνέχιση της λεηλασίας, την ένταση της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό προωθούν κιόλας -όπως με το νερό- τα επόμενα εγκλήματά τους. Γι’ αυτό και η οργή έναν μόνο δρόμο έχει για να δικαιωθεί. Να γίνει μαζικός αγώνας ενάντια στην πολιτική που επιβάλλει και βαθαίνει τον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα.

Ιδιάζουσα και ασταθής κατάσταση

Ο –μέχρι τώρα-απολογισμός της οργής και μόλις σε δύο εβδομάδες από την έκρηξή της, είναι ιδιαίτερα «πλούσιος» για να μπορεί να αγνοηθεί. Ανέτρεψε πολιτικούς σχεδιασμούς και χρονοδιαγράμματα που βάδιζαν αγέρωχα, έχοντας έτοιμα αντιδραστικά διλήμματα. Επέβαλλε δύο πανελλαδικές απεργίες και πλημμύρισε τη χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς και διαδηλωτές. Πυροδότησε μεγάλα κύματα αμφισβήτησης και αναζητήσεων στη νεολαία, που αναζητούν ακόμα πιο επιτακτικά όρους εκδήλωσής τους στο δρόμο και τη μαζική πάλη. Διεύρυνε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις τάσεις άρνησης και απόρριψης των κομμάτων και των δυνάμεων του συστήματος. Έβαλε σε μεγάλη δοκιμασία τις δυνάμεις της διαμεσολάβησης, τις υποτιθέμενες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, προκαλώντας έως και διαφορετικές επιλογές των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για τη συγκέντρωση στην Αθήνα στην απεργία της 16/3. Προκάλεσε προβληματισμούς στα κέντρα εξουσίας για τους όρους αναβάθμισης της καταστολής, που οδήγησαν στην αποπομπή του αρχηγού της Αστυνομίας έναν μόλις μήνα μετά τον διορισμό του.

Τώρα τα κόμματα του συστήματος αναζητούν ανασκευές και διασκευές του εκλογικού-πολιτικού προσωπείου τους, και τα –προϋπάρχοντα της οργής- σενάρια των «έκτακτων» κυβερνητικών λύσεων επικαιροποιούνται και τροποποιούνται.

Άμεσος βασικός στόχος όλων των δυνάμεων του συστήματος και των δυνάμεων του συμβιβασμού είναι, όπως ήδη αναφέραμε, να επιβάλλουν και να «πείσουν» τον λαό και τη νεολαία να φύγουν από τους δρόμους. Σε σχέση με αυτόν τον στόχο επιστρατεύτηκαν όλες οι δυνατές επιλογές. Η κύρια ήταν και είναι η ανοιχτή αντίθεση-απαγόρευση, όπως αυτή εκφράστηκε με την τρομοκρατία και την καταστολή, με ανοιχτή καταγγελία (όπως της ΔΑΠ) των κινητοποιήσεων, με τις πρωθυπουργικές απαιτήσεις για «ευπρεπή θρήνο» και εναντίωση στον «διχασμό» κ.λπ. Συμπληρωματική σε αυτήν ήταν μια «ανοχή» των κινητοποιήσεων, με συγκεκριμένα ωστόσο όρια και προδιαγραφές. «Σιωπηλά» και με «μαύρα μπαλόνια» ήταν η αρχική προτεινόμενη μορφή. Όταν ωστόσο αυτή η μορφή ξεπεράστηκε από τον λαό και τη νεολαία, καλέστηκαν απεργίες και συλλαλητήρια που η πολιτική γραμμή τους επεδίωκε την εκτόνωση και τον τερματισμό της αναταραχής, την επιστροφή στην πολιτική-εκλογική κανονικότητα.

Το κύριο ζήτημα που χρειάζεται να επισημανθεί είναι ότι, όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, η οργή δεν θα εκτονωθεί, η οργή θα είναι παρούσα και ενεργή στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα!

Η εκτίμηση αυτή βασίζεται σε δύο βασικά δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι η οργή αυτή δεν είναι συγκυριακή, δεν αφορά μόνο το αποτρόπαιο έγκλημα της 28ης του Φλεβάρη. Η οργή αυτή συσσωρεύτηκε εδώ και πολλά χρόνια απέναντι στις πολιτικές του συστήματος που δολοφονούν ζωές και δικαιώματα, στις πολιτικές που έχουν φορτώσει με τεράστια αδιέξοδα λαό και νεολαία. Το δεύτερο είναι ότι οι νέες εκρήξεις της κρίσης –καταρχήν με το τραπεζικό κραχ- και η μεγάλη όξυνση στο μέτωπο του πολέμου στην Ουκρανία προδιαγράφουν νέους μεγάλους τρανταγμούς σε μια χώρα που είναι παράρτημα των δυτικών μονοπωλίων, υποθηκευμένη στις τράπεζες της Δύσης και στρατόπεδο των Αμερικανονατοϊκών, στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσής τους με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό. Σε αυτό το πλαίσιο η άρχουσα τάξη, και η όποια νέα κυβέρνηση, θα εντείνει τη γενικευμένη επίθεση στον λαό και τη νεολαία, θα τροφοδοτήσει ακόμα περισσότερο την οργή. Η απόφαση της ΕΕ για τον τερματισμό της «ποσοτικής χαλάρωσης» και η υπόθεση της «ρωσίδας κατασκόπου» (που την ανακάλυψαν οι Βρετανοί!) είναι οι πρώτες μόνο ενδείξεις για αυτό που έρχεται.

Βρισκόμαστε, συνεπώς, σε μια ιδιαίτερα φορτωμένη κατάσταση και περίοδο, που η απειλούμενη πολιτική αστάθεια δεν μπορεί να αναιρεθεί και να ξεπεραστεί οριστικά από τους όποιους εκλογικούς σχεδιασμούς, από τα όποια σχέδια κυβερνητικών λύσεων. Μια κατάσταση «ιδιάζουσα», που το ιδιαίτερο και κρίσιμο στοιχείο για τους από κάτω είναι και θα είναι αυτό που έχει ήδη τεθεί πολύ φανερά εδώ και δύο εβδομάδες. Πως η οργή που έχει ήδη δώσει τις πρώτες της εκρήξεις και τα πρώτα της αποτελέσματα θα μετασχηματίζεται σε δύναμη πάλης και αγώνα. Πως τα καύσιμα της τεράστιας οργής θα γίνουν ενέργεια συγκρότησης του λαού και της νεολαίας για να γίνονται βήματα στην κατεύθυνση της τροποποίησης του αρνητικού συσχετισμού.

Το κράτος και η πολιτική οργάνωση του συστήματος

Σε σχέση με το ζήτημα που μόλις θέσαμε χρειάζεται να σταθούμε σε ένα δεδομένο εδώ και πολλά χρόνια και διαρκώς οξυνόμενο πρόβλημα. Η άρχουσα τάξη, το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης αναβαθμίζει διαρκώς την οργάνωσή του, τους όρους επιβολής της πολιτικής του στην εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία. Συγκροτεί και αναπτύσσει ποικιλία κατασταλτικών μηχανισμών. Διατάσσει τη δικαστική εξουσία (του) ώστε να είναι ταχύτατη και αμείλικτη απέναντι σε ό,τι και όποιους κινούνται απέναντι στην πολιτική του. Ξέρει να δημιουργεί παρακρατικούς μηχανισμούς που να δρουν σε συγκεντρώσεις, αλλά και μέσω της ΕΥΠ, ώστε να παρακολουθεί όχι μόνο κυβερνητικούς αντιπάλους, αλλά ΚΥΡΙΩΣ τις όποιες δυνάμεις, πολιτικές ή συνδικαλιστικές, παλεύουν για να ανασυγκροτηθεί η λαϊκή αντίσταση σε κομμουνιστική κατεύθυνση. Διαμορφώνει συνθήκες ενός όλο και πιο ασφυκτικού ελέγχου (στα έτσι κι αλλιώς συστημικά) ΜΜΕ, ώστε όλες οι φωνές τους, οι «κριτικές» τους, οι «ψυχαγωγικές-πολιτιστικές» επιλογές τους, να υπηρετούν, να εξυμνούν, να «ανοίγουν δρόμο» στις πολιτικές του επιδιώξεις. Συνολικά ενισχύει και αναβαθμίζει το κράτος (χωρίς καθόλου να διστάζει για τα οικονομικά έξοδα αυτής της αναβάθμισης…) ως όργανο κυριαρχίας της άρχουσας τάξης.

Παράλληλα, βέβαια, η άρχουσα τάξη έχει τα δικά της (αστικά) κόμματα, τα οποία χρηματοδοτεί και φροντίζει με κάθε τρόπο ώστε να αναπαράγονται, να «ανασκευάζονται», να «ανανεώνονται». Επιπλέον, διαθέτει πλειάδα θεσμών και οργανώσεων (από τα Επιμελητήρια ως τις «Δεξαμενές σκέψης» των παραγόντων της) που μελετούν, εισηγούνται και αναζητούν εφεδρείες και εναλλακτικές για τη στήριξη και την προώθηση των πολιτικών και των στόχων του συστήματος. Θα χρειαζόταν επιπλέον να αναφέρουμε (μιας και το προεδρικό διάταγμα του Μακρόν το κάνει επίκαιρο…) πως αυτή η αδίστακτη οργάνωση του συστήματος πολλές φορές παραμερίζει τον «νομοθετικό μανδύα» της Βουλής για να προβάλλει την «εκτελεστική εξουσία» των πολιτικών του δυνάμεων, που έχουν κάθε … νομιμότητα με ένα διάταγμα να κάνουν νόμο τα ληστρικά συμφέροντα της τάξης και του συστήματος που υπηρετούν.

Η οργάνωση και η πάλη του λαού

Παραλείπουμε πολλά στην παραπάνω περιγραφή και κυρίως τον καθοριστικό ρόλο που έχουν οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες της αστικής τάξης στην «τροφοδοσία», τη συγκρότηση και τη διάταξη για όλους τους μηχανισμούς του αστικού κράτους και για όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και θεσμούς, για να περάσουμε στην άλλη όψη αυτής της πραγματικότητας.

Ενώ, λοιπόν, το σύστημα και το κράτος του αναβαθμίζουν διαρκώς και σε όλα τα επίπεδα την οργάνωσή τους, την ίδια στιγμή -και με κάθε τρόπο- αρνούνται το δικαίωμα αυτό στην εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία. Αρνούνται και απαγορεύουν με νόμους, διώξεις, πρόστιμα, τρομοκρατία και καταστολή στους εργάτες, τον λαό, τους νέους να έχουν τα δικά τους όργανα, τις δικές τους συγκροτήσεις. Από το σωματείο και τον φοιτητικό σύλλογο, ως τη μαθητική συνέλευση και το δημοτικό σχήμα σε μια γειτονιά, κάθε συγκρότηση «επιτρέπεται» μόνο αν τελεί υπό τον πιο άμεσο έλεγχο και τις προδιαγραφές που ορίζει ο εργοδότης, το κράτος, οι πολιτικές του συστήματος. Και βέβαια, στον λογαριασμό των απαγορεύσεων και των «αναγκαίων προδιαγραφών» έχουν μπει εδώ και καιρό και με πολλούς τρόπους και οι ίδιες οι πολιτικές οργανώσεις, για τις οποίες ο λεγόμενος «νόμος για τον Κασιδιάρη» προμηνύει νέες διώξεις και απαγορεύσεις.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι καινούρια. Υπάρχουν πίσω τους δεκαετίες συστημικών κηρυγμάτων που βεβαίωναν πως «δεν χρειάζεται πια» το σωματείο, ο φοιτητικός σύλλογος, η πολιτική οργάνωση. Κηρυγμάτων που «προειδοποιούσαν» πως είναι «καθυστέρηση» και «καταπίεση» για έναν εργαζόμενο ή έναν νέο να οργανωθεί. Γιατί προφανώς είναι «πρόοδος» και «ελευθερία» να είναι ο εργαζόμενος και ο νέος έρμαιο του κράτους, των δυνάμεων και των πολιτικών του συστήματος! Όμως τα δηλητηριώδη κηρύγματα δεν αρκούσαν. Και η πορεία όξυνσης της γενικευμένης αντιδραστικής επίθεσης του συστήματος, η διαρκώς μεγαλύτερη όξυνση των ταξικών αντιθέσεων έφερε δίπλα και μπροστά από τα κηρύγματα και τις απαγορεύσεις την πιο ωμή κατάπνιξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων των μαζών, τη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Οι απαγορεύσεις στην καραντίνα δεν ήταν, συνεπώς, «νεοφιλελεύθερη εμμονή», αλλά προετοιμασία του συστήματος για αυτά που επιδιώκει να εμπεδώσει ως «κανονικότητα».

Όλα αυτά χρειάζεται να τεθούν ξανά, στις σημερινές συνθήκες της έκρηξης της μαζικής οργής που πρέπει να γίνει αγώνας! Να τεθούν ξανά στο κίνημα, στον λαό, στη νεολαία, για να αναδειχτούν κάποια βασικά συμπεράσματα και κατευθύνσεις.

Η υπόθεση της ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ του λαού και της νεολαίας είναι πρωτίστως πολιτικό και όχι οργανωτικό ζήτημα. Είναι κρίσιμη αναγκαιότητα να γίνουν, να γίνονται, βήματα συγκρότησης ΟΡΓΑΝΩΝ ΠΑΛΗΣ των μαζών. Κάθε ένα τέτοιο βήμα είναι η «διαδρομή» από το αυθόρμητο στο συνειδητό. Από την οργή στην απόφαση της οργανωμένης πάλης απέναντι σε ένα σύστημα που δεν είναι καθόλου στις προδιαγραφές του να «μεταρρυθμιστεί» σε ένα «άλλο σύστημα», που βασικά θα υπηρετεί τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα. Η συνέντευξη Μητσοτάκη στις 21/3, στην οποία «απολογήθηκε» για το έγκλημα… υποσχόμενος να σαρώσει ό,τι έχει μείνει από λαϊκά δικαιώματα με νέους νόμους και νέο «Σύνταγμα», είναι η πιο πραγματική έκφραση των πολιτικών του συστήματος

Οι αυταπάτες και οι απάτες που καλλιεργούνται από... Αριστερά (από τον καθεστωτικό ρεφορμισμό του ΚΚΕ ως το εξωκοινοβούλιο) περί «εθνικοποιήσεων» και ενός λίγο-πολύ «λαϊκού κράτους» στον καπιταλισμό, δεν είναι απλώς μετέωρες. Είναι ολέθριες για την υπόθεση του δρόμου του αγώνα που αναζητά να ανοίξει η μαζική οργή. Αυτή η πολιτική γραμμή στην καλύτερη περίπτωση «νοσταλγεί» τα παραπροϊόντα της ταξικής πάλης που είχε παράξει το επαναστατικό εργατικό λαϊκό κομμουνιστικό κίνημα, αλλά αρνείται και εναντιώνεται στην πάλη για τη συγκρότησή του στις σημερινές συνθήκες. Γιατί, όντας φορέας της ήττας και της προσαρμογής, αυτή η πολιτική φαντασιώνεται και αναζητά ένα «κοινωνικό κράτος» ως μια πραγματική εκδοχή του καπιταλισμού! Αυτή η πολιτική γραμμή στο επίπεδο του κινήματος υπονομεύει και αρνείται την οργάνωση των μαζών. Γιατί σε αυτήν την πολιτική γραμμή είναι αρκετή η παραταξιακή συσπείρωση που θα προτείνει σχέδια νόμου στη Βουλή, ή οι ψευδεπίγραφοι συντονισμοί και τα «κέντρα αγώνα» που συγκροτούνται σε βάρος των μαζικών γενικών συνελεύσεων, σε βάρος της συγκρότησης των οργάνων πάλης των μαζών.

Η έκρηξη της οργής και οι εξελίξεις που έρχονται είναι βέβαιο ότι δεν χωρούν σε αυτές τις αυταπάτες, σε αυτούς τους πομπώδεις, αλλά τόσο μικρούς σχεδιασμούς! Η κρισιμότητα των συνθηκών διεθνώς και στη χώρα δεν έχει ορίζοντα τις εκλογές, αλλά το ζήτημα της συγκρότησης της ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ και της ΠΑΛΗΣ των μαζών σε επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση. Με αυτόν τον ορίζοντα παλεύουμε σήμερα για να γίνει η οργή αγώνας ενάντια στην πολιτική του συστήματος που δολοφονεί ζωές και δικαιώματα!