Κίνηση Πριγκόζιν: ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΟΙ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΡΩΣΙΑΣ, στο φόντο του μεγαλύτερου πολέμου από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Τελικά, με την μεσολάβηση του προέδρου της Λευκορωσίας, Λουκασένκο, ο επικεφαλής της Βάγκνερ (Wagner), Γ. Πριγκόζιν, συμφώνησε να επιστρέψουν οι μισθοφόροι της στις βάσεις τους, ο ίδιος να μεταβεί στην Λευκορωσία, να έχουν αμνηστία οι μισθοφόροι του και να λήξει η κατάσταση συναγερμού στη ρωσική επικράτεια.
Είναι πολλά τα ερωτήματα για την στιγμή και πολύ περισσότερο για τους στόχους αλλά και τις δυνάμεις που κρύβονται πίσω από την κίνηση του Πριγκόζιν και τα πρωτόγνωρα γεγονότα, που εξελίχθηκαν στην ρωσική επικράτεια, «παγώνοντας» όλο τον κόσμο. Την «εκστρατεία» δηλαδή 25.000 μισθοφόρων του Πριγκόζιν με κατεύθυνση την Μόσχα και με «αίτημα» την αντικατάσταση της ρωσικής στρατιωτικής, αλλά και πολιτικής ηγεσίας. Στα πλαίσια αυτά έγινε κατάληψη στρατιωτικών εγκαταστάσεων του Ροστόφ στον Ντον, έδρα της Διοίκησης της Νότιας Στρατιωτικής Περιφέρειας και της 58 Στρατιάς Συνδυασμένων Όπλων, που έχει αναλάβει την αντιμετώπισης της «ουκρανικής αντεπίθεσης», αλλά και κρίσιμος κόμβος ανεφοδιασμού του ρωσικού στρατού. Αιτία σύμφωνα με τον ίδιο ήταν ο βομβαρδισμός στρατοπέδων της μισθοφορικής εταιρείας από τον ρωσικό στρατό, κάτι που όμως καταγγέλθηκε από την πρώτη στιγμή ως αναληθές από τις ρωσικές αρχές. Μέσω διαγγέλματος ο Πούτιν, χαρακτήρισε την κίνηση ως «προδοσία» και «πισώπλατη μαχαιριά» στην «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» όπως ονομάζει η ρωσική ηγεσία την εισβολή στην Ουκρανία.
Η στιγμή που επιλέχθηκε αυτή η κίνηση, με την «ουκρανική αντεπίθεση» να έχει σοβαρά προβλήματα και το καθεστώς του Κιέβου να υφίσταται βαριές απώλειες σε στρατιωτικό προσωπικό και πολεμικό εξοπλισμό, υπονόμευε αντικειμενικά το «αξιόμαχο» των ρωσικών δυνάμεων και έθετε σε κίνδυνο την ρωσική εισβολή . Διότι ναι μεν οι δυνάμεις της Βάγκνερ είχαν αποσυρθεί, για ξεκούραση, από τα μέτωπα, αλλά ήταν φανερό σε όλους ότι η κίνηση αυτή, από τις δυνάμεις που είχαν αποκτήσει σημαντικό κύρος, πρωτοστατώντας στην κατάληψη του Μπαχμούτ, θα δρούσε όσο περνούσαν οι μέρες όλο και πιο διαλυτικά στην πρώτη γραμμή του μετώπου.
Πολύ περισσότερο, η κίνηση αυτή, αμφισβητούσε την ρωσική ηγεσία, ανοίγοντας σενάρια ακόμη και για εμφύλιο πόλεμο. Σενάρια βέβαια που για να είχαν έστω και την ελάχιστη πιθανότητα πραγματοποίησης θα έπρεπε ο Πριγκόζιν να είχε την στήριξη ευρύτερων δυνάμεων της ρωσικής νέας αστικής τάξης.
Η εξέλιξη των γεγονότων μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο Πριγκόζιν δεν κινήθηκε κάτω από την προτροπή ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και πιο συγκεκριμένα των αμερικανών. Αν κάτι τέτοιο ήταν υπαρκτό τότε αβίαστα θα μπορούσε να βγει το συμπέρασμα ότι ο στόχος θα ήταν, αν όχι η ανατροπή του Πούτιν, το καθόλου αμελητέο να οδηγηθεί η Ρωσία σε μια τέτοια κατάσταση που να υποστεί στρατηγική ήττα με ότι αυτό θα συνεπάγονταν ακόμη και την εδαφική ακεραιότητά της.
Το ερώτημα λοιπόν, αν αποκλείσουμε την παραπάνω ερμηνεία, είναι ποιος ήταν ο στόχος της κίνησης αυτής; Αφορούσε μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης του Πριγκόζιν, για το μέλλον της εταιρείας και την θέση του ίδιου, μιας και είχαν ήδη ξεκινήσει οι διαδικασίες διάλυσης της Βάγκνερ, υπαγωγής της και πλήρους ενσωμάτωσης της στον ρωσικό στρατό; Διαδικασία που έδειχνε ότι η ρωσική ηγεσία ήδη ανησυχούσε για τις τάσεις αυτονόμησης του Πριγκόζιν; Τάσεις που δεν μπορούσαν να γίνουν ανεκτές, όταν μάλιστα η Βάγκνερ δεν είναι αποτέλεσμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά κατασκεύασμα των μυστικών υπηρεσιών του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ώστε να βγάζει την «βρώμικη δουλειά» και με μεγάλη «ελευθερία κινήσεων».
Η παραπάνω ερμηνεία, αν και έχει στοιχεία αλήθειας, δεν επαρκεί. Από κει και πέρα, λοιπόν, αυτό που τίθεται αντικειμενικά ως ερώτημα είναι εάν η κίνηση του Πριγκόζιν αντανακλούσε δυνάμεις στο εσωτερικό της νέας αστικής τάξης, που θεωρούν αδιέξοδες τις επιλογές Πούτιν και ευελπιστούν σε ένα γρήγορο τερματισμό του πολέμου με αποκατάσταση των σχέσεων Ρωσίας – Δύσης. Ή αντίθετα εξέφραζε υπαρκτές δυνάμεις στο πλαίσιο του πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου που θεωρούν λανθασμένη την έως τώρα «μαλακή» προσέγγιση της εξελισσόμενης «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» και θέλουν να επιβάλουν μια στροφή προς την σκλήρυνση της, με αποφασιστικά βήματα στην υλοποίησή της. Από τα λεγόμενα του ίδιου του Πριγκόζιν, φαίνεται πιο ισχυρή η δεύτερη εκδοχή, αλλά μάλλον οι εξελίξεις είναι οι μόνες ικανές να δείξουν – αν δείξουν- τι ακριβώς ισχύει.
Συμπερασματικά, θα θέλαμε να επισημάνουμε δύο πράγματα:
Πρώτον, γίνεται για μια ακόμη φορά ολοφάνερο το μεγάλο πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγηθεί αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο, με την αντικειμενικά φιλοϊμπεριαλιστική στάση τους, με το ότι δηλαδή έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για μια «ήττα των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ» στον πόλεμο στην Ουκρανία, στους Ρώσους ιμπεριαλιστές και τους μισθοφόρους τους.
Δεύτερον και πιο σημαντικό, είναι πως τα γεγονότα αυτά, αντανακλούν την είσοδο της ανθρωπότητας σε μια περίοδο μεγάλων αναταράξεων, ανατροπών και κινδύνων. Σε μια περίοδο που ο παροξυσμός του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων εκτός της βαρβαρότητας, που «εξάγει» σε όλο τον πλανήτη, παράγει στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων, σοβαρές αντιθέσεις , βραχυκυκλώματα, κλυδωνισμούς, πραξικοπήματα και αναζητήσεις κάθε είδους ( όπως το ΒΡΕΧΙΤ, και πολύ περισσότερο τα γεγονότα στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ).
25/6/2023
Το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ(μ-λ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου