Αγωνιστικές Κινήσεις | ΚΝΕ - ΠΚΣ: κωλοτούμπες, οπορτουνισμοί και υποταγή στην αστική νομιμότητα πίσω από τους βερμπαλισμούς και τις μεγαλοστομίες

«Η κυβέρνηση έχει ήδη ηττηθεί, οι φοιτητές είμαστε ήδη νικητές». Αυτό έχουν διακηρύξει η ΚΝΕ και η ΠΚΣ εδώ και τρεις βδομάδες. Τι σημαίνει όμως αυτό στην πραγματικότητα; Γιατί κάποιος λίγο υποψιασμένος θα προβληματιζόταν, πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση προχωράει αποφασιστικά προς την ψήφιση του νομοσχεδίου Πιερρακάκη. Τι σημαίνει το «να μείνει ο νόμος στα χαρτιά», που έχουν εμφανίσει πριν ακόμα ψηφιστεί ο νόμος; Οι δυνάμεις της ΚΝΕ (και όχι μόνο) έχουν ήδη αποδεχτεί ότι ο νόμος θα ψηφιστεί κανονικότατα. Δεν πιστεύουν στην πραγματικότητα ότι οι φοιτητικές μάζες μπορούν μέσα από την κίνηση και την συλλογική και οργανωμένη πάλη τους να ανατρέψουν αυτόν τον νόμο. Δεν πιστεύουν ότι ο φοιτητόκοσμος, ο λαός και η νεολαία μπορούννα αναγκάσουν την κυβέρνηση να τον αποσύρει. Ενώ λοιπόν σαλπάζουν (και αυτοί) την αντεπίθεση και τα «μάχιμα» (συνδιαχειριστικά στην πραγματικότητα) αιτήματα, έχουν προδικάσει ότι το φοιτητικό κίνημα θα κλείσει χωρίς να έχει πετύχει αυτά που μπορεί. Και έχουν κάνει ξεκάθαρο ότι σε αυτό θα βάλουν και αυτοί το λιθαράκι τους. Εδώ και χρόνια άλλωστε έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους ως υπεύθυνη δύναμη προς το σύστημα.

Ας δούμε κάποια πράγματα πιο συγκεκριμένα

Οι καταλήψεις…

Οι καταλήψεις ήταν πάντα ένα μέσο πάλης ξένο για την ΚΝΕ – ΠΚΣ. Γιατί δεν μπορούσε και δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι οι κατειλημμένες σχολές μπορούν να γίνουν εστίες αντίστασης διεκδίκησης και αγώνα,ο χώρος όπου φοιτητές θα πολιτικοποιηθούν και θα συζητήσουν, όπου θα συγκροτηθούν ενάντια στην πολιτική του συστήματος. Για αυτό ακόμα και σήμερα δυσκολεύεται να αναγνωρίσει και δεν εμφανίζεται κιόλας πολλές φορές στις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης. Με πρόσχημα ότι αντικαθιστούν τις γενικές συνελεύσεις… Για αυτό ακόμα και σήμερα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να τις απομαζικοποιήσει. Σε συλλόγους με αυτοδυναμία ΠΚΣ μάλιστα δεν θέτει καν ζήτημα κατάληψης και μετά ισχυρίζεται, ότι ο κόσμος που ήταν μέσα στη συνέλευση ήθελε να παλέψει ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά χωρίς κατάληψη… Πόσο βολικό(!)

Η κωλοτούμπα των τηλεεξετάσεων…

Όταν το υπουργείο ανακοίνωσε τις τηλεεξετάσεις, η πρώτη ανακοίνωση της ΠΚΣ έβλεπε υποχώρηση της κυβέρνησης και εξασφάλιση του εξαμήνου. Αυτή η τοποθέτηση στην πραγματικότητα θα παρέμενε ακριβώς ίδια, αν δεν την πίεζε ο ίδιος ο κόσμος (που και σε αυτή την περίπτωση ήταν πολύ πιο μπροστά) αλλά και η αντιπαράθεση στις διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος. Μετά από πιέσεις και όταν αναγκάστηκε να ψελίσει κάτι για τις τηλεεξετάσεις,έθεσε το ζήτημα της «διαβλητότητας» (με το οποίο ασχολήθηκαν εν τέλει μόνο κομμάτια του αστικού προσωπικού και η ΠΚΣ) και της «εργαλειοποίησης της εξεταστικής». Μιλάμε δηλαδή για πλήρη νομιμοποίηση των τηλεεξετάσεων, οι οποίες δεν ήρθαν για να καταστείλουν το φοιτητικό κίνημα, αλλά για να δώσουν την ευκαιρία στους φοιτητές να αντιγράψουν… Εννοείται τα μέλη της ΚΝΕ δίνουν κανονικά τηλεεξετάσεις, ισχυριζόμενα ότι έτσι μόνο δε θα χαθεί το εξάμηνο.

Η ενότητα και η ενιαιότητα στον δρόμο…

Η ΠΚΣ όλες αυτές τις βδομάδες παρουσιάζεται ως ένας από τους υπέρμαχους της ενιαιότητας. Και ρωτάμε εμείς. Ποια ενιαιότητα; Αφού η ΠΚΣ είναι ένας από τους βασικούς υπευθύνους που σε διάφορες πόλεις γίνονται δύο ξεχωριστές διαδηλώσεις φοιτητικών συλλόγων, δύο ξεχωριστά συντονιστικά γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων. Αφού η ΠΚΣ είναι ένας από τους βασικούς υπευθύνους που εμφανίζονται δύο και τρία πανό του ίδιου φοιτητικού συλλόγου στον δρόμο, πολλές φορές και σε διαφορετικά σημεία και καλέσματα.

Ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης;

Οι δυνάμεις της ΚΝΕ με βάση την ανάλυσή τους για την εκπαίδευση βλέπουν «πλήρη ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων» και «ταφόπλακα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία». Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα; Όχι βέβαια. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει έναν διπλό ρόλο. Να κατανείμει τη νεολαία (που θα καταφέρει να πάρει πτυχίο) στις διάφορες θέσεις εργασίας και να της μεταλαμπαδεύσει την κυρίαρχη ιδεολογία. Προφανώς για να γίνει αποτελεσματικά αυτή η δουλειά δεν μπορεί το κράτος (ως συλλογικός καπιταλιστής) να παραιτηθεί πλήρως από την υπόθεση της τριτοβάθμιας. Γιατί είναι σημαντικά όλα αυτά; Γιατί αν δεν μπορείς να ερμηνεύσεις σωστά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το πανεπιστήμιο και τους λόγους για τους οποίους φέρνουν τα ιδιωτικά, δεν μπορείς να πείσεις τον φοιτητόκοσμο και να τον εντάξεις στην υπόθεση του αγώνα. Και καταλήγεις έτσι να ασχολείσαι με συνδιαχειριστικά αιτήματα και να παραιτείσαι από την υπόθεση της πάλης.

Πολλά ακόμα θα μπορούσαν να γραφτούν για την πρώτη δύναμη στα πανεπιστήμια, τις ευθύνες που της αναλογούν στην αποσυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, τον ρόλο και τη στάση της στις κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων και άλλα πολλά. Όλα αυτά τα ανοίγουμε επειδή θεωρούμε την αντιπαράθεση υποχρέωσή μας. Για να μπορέσει ο κόσμος να ξεκαθαρίσει την ρεφορμιστική γραμμή από τη γραμμή του αγώνα. Για να ξεκαθαρίσει ότι παράλληλα με την επίθεση του συστήματος δρουν δυνάμεις στα πλαίσια του κινήματος που με κάθε τρόπο προσπαθούν να βάλουν ανάχωμα στην πάλη του (αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο την ΚΝΕ). Για να μπορέσει ο κόσμος να καταλάβει, ότι στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις μπορεί να κερδίσει.