Η καύση σκουπιδιών σε μορφή SRF/RDF -όπως και η καύση του επίσης επικίνδυνου πετ κοκ-
πλασάρεται σαν εναλλακτικό καύσιμο και σαν μια λύση υποτίθεται οικολογική. Μόνο που όχι μόνο δεν είναι οικολογική αλλά είναι άκρως επικίνδυνη για την υγεία του λαού μας και του φυσικού περιβάλλοντος. Τα τοξικά αέρια που απελευθερώνονται δεν δηλητηριάζουν μόνο την ήδη επιβαρυμένη ατμόσφαιρα του Βόλου, αλλά και τις γύρω περιοχές. Καύση σκουπιδιών σημαίνει διοξίνες-σημαίνει καρκίνος, αρρώστιες και θάνατος.
Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι στο Βόλο, πέρα από την αποπνικτική μυρωδιά του καμένου πλαστικού και την αύξηση των αναπνευστικών, των εγκεφαλικών και καρδιακών, έχουν να αντιμετωπίσουν και το ψευτοδίλλημα «καύση και εργοστάσιο SRF ή ανεργία».Από τη μία η ΑΓΕΤ/LAFARGEπου χρησιμοποιεί την καύση σαν απαραίτητο όρο λειτουργίας του εργοστασίου και σαν μοχλό πίεσης,μιας και το αμέσως επόμενο βήμα για τη μείωση του κόστους παραγωγής είναι οι μειώσεις μισθών και οι απολύσεις. Από την άλλη,οι τοπικοί παράγοντες πατάνε στην ανάγκη των ανέργων να βρουν δουλειά, οδηγώντας πολλούς να προσμένουν τη δημιουργία του εργοστασίου μετατροπής δημοτικών απορριμμάτων σε μορφή SRF που θα προμηθεύει τσιμεντοβιομηχανίες.
Η καύση σκουπιδιών αποτελεί τμήμα της συνολικότερης επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό και που μάλιστα άπτεται στις σχέσεις εξάρτησης της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας από τους ιμπεριαλιστές. Μιας επίθεσης που στόχο έχει να τσακίσει δικαιώματα και κατακτήσεις, προκειμένου να εντείνει την εκμετάλλευση και την καταλήστευση. Να αυξήσει την κερδοφορία του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, απλώνοντας την φτώχεια, την ανεργία ακόμη και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος!
Για εμάς λοιπόν αποτελεί κύρια πολιτικό-ταξικό ζήτημα και ως εκ τούτου ανάλογη οφείλει να είναι και η απάντηση. Δε συμμεριζόμαστε τις απόψεις που θεωρούν πως η καύση σκουπιδιών αποτελεί αμιγώς οικολογικό πρόβλημα. Τέτοιου είδους απόψεις δρουν αποπροσανατολιστικά για την πάλη των εργαζόμενων και του λαού για το σταμάτημα της καύσης σκουπιδιών. Για την μόνη ικανή απάντηση δηλαδή.
Πώς αλλιώς να δούμε την κίνηση της Επιτροπής Πολιτών, που το αναγνωρίζει σαν οικολογικό και μόνο πρόβλημα, να καταθέσει πριν λίγους μήνες περιοριστικά μέτρα για να μην καίει η ΑΓΕΤ/LAFARGE σκουπίδια; Θολώνουν ή όχι στις συνειδήσεις των εργαζόμενων και του λαού, το ρόλο που παίζουν οι τοπικοί παράγοντες όταν επιλέγουν τη Χρυσοβελώνη για νομική σύμβουλο; Ένα πρόσωπο που υπήρξε υπουργός στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την κυβέρνηση που τροποποίησε την άδεια που είχε δώσει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για καύση σκουπιδιών, τετραπλασιάζοντάς την;
Όταν ξεχνάς ή «ξεχνάς» το ταξικό πρόσημο του περιβαλλοντικού-οικολογικού προβλήματος, τότε είσαι καταδικασμένος σε ανέξοδες κινήσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος (ανακύκλωση, δικαστήρια κτλ) και μάλιστα χωρίς να αποτελείς σοβαρό αντίπαλο, ικανό να ανατρέψει τους σχεδιασμούς τους.
Από την άλλη, οι απόψεις του «Συντονισμού Συλλογικοτήτων». Που καλούν σε διαδήλωση για «αποκλεισμό της ΑΓΕΤ/LAFARGE τώρα!» και ταυτόχρονα έχουν πρόταση μιας άλλης διαχείρισης. Για «παύση της βαριάς βιομηχανίας εντός του αστικού ιστού και τον επαναπροσανατολισμό της παραγωγής με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και όχι τις χρηματιστηριακές ροές των πολυεθνικών». Μόνο που ξεχνούν ένα βασικό παράγοντα. Ποιός θα υλοποιήσει αυτόν τον σχεδιασμό; Διότι ακόμη ζούμε και δουλεύουμε μέσα στον καπιταλισμό και μάλιστα σε έναν εξαρτημένο από το ξένο κεφάλαιο καπιταλισμό. Στη συγκεκριμένη φάση και με τα δεδομένα που έχουμε, ο μόνος που μπορεί να σχεδιάσει και να υλοποιήσει μια άλλη παραγωγή είναι η αστική τάξη και μάλιστα σε συνάρτηση με τα συμφέροντα των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στον τόπο μας. Σε ποιόν λοιπόν απευθύνεται αυτή η πρόταση; Κι αν μπαίνει σαν ζήτημα προοπτικής για το εργατικό και λαϊκό κίνημα γιατί δε συνδέεται με την αλλαγή της εξουσίας και των υπαρχόντων σχέσεων παραγωγής; Ή μήπως δεν είναι απαραίτητο να ανατραπούν οι υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής και να μπει η εργατική τάξη στο τιμόνι της παραγωγής και της πολιτικής, προκειμένου να εφαρμοστεί μια τέτοια πρόταση;
Και σίγουρα μια ακόμη διαδήλωση έξω από την πόλη, μακριά από όσους ακόμη δεν έχουν πειστεί για τη συμμετοχή τους στον αγώνα ενάντια στην καύση σίγουρα δεν αποτελεί κλιμάκωση. Ίσα ίσα υποβαθμίζει το ρόλο της κυβέρνησης, του δήμου, της περιφέρειας και της ΕΕ, αφού στοχοποιεί στις συνειδήσεις του λαού και της νεολαίας την ΑΓΕΤ/LAFARGE σαν τον μόνο υπεύθυνο, μέσω του «αποκλεισμού» της. Μια διαδήλωση άλλωστε οφείλει να γίνεται μέσα στον εργαζόμενο λαό και μαζί με το λαό.
Το «Να σταματήσει η καύση σκουπιδιών-Όχι στη δημιουργία εργοστασίου SRF» σημαίνει ότι παλεύεις ενάντια στην ΑΓΕΤ/LAFARGE, την κυβέρνηση, το δήμο, την περιφέρεια και την ΕΕ που αποτελεί κατεύθυνσή της. Μια πάλη που για να έχει αποτέλεσμα δεν μπορεί να συνδυαστεί με προτάσεις μια άλλης διαχείρισης, διότι στα πλαίσια του καπιταλισμού, η όποια άλλη διαχείριση θα είναι σε βάρος της εργατική τάξης, του λαού και της νεολαίας. Αυτή η πάλη λοιπόν οφείλει να έχει αντικαπιταλιστικά -αντιιμπεριαλιστικά -αντισυνδιαχειριστικά χαρακτηριστικά. Ένας αγώνας αναγκαίος αλλά όχι και εύκολος.
Για αυτό και οι διαδηλώσεις που γίνονται μια φορά το χρόνο παρά τη μεγαλειώδη μαζικότητά τους δεν μπορούν να το καταφέρουν. Χρειάζεται αυτός ο αγώνας να αποκτήσει συνέπεια και συνέχεια. Όχι μέσα από ακτιβισμούς και φιέστες ή συναντήσεις με υπουργούς και τοπικούς παράγοντες. Αλλά να πάει σε χώρους δουλειάς και σπουδών, σε ουσιαστική σύνδεση με την πάλη απέναντι στην αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης-κεφαλαίου-ιμπεριαλιστών. Να ενισχυθεί η κατεύθυνση της οργάνωσης των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων, για την αποτελεσματικότητα της πάλης μας. Να αποκρουστούν οι εκβιασμοί και το ψευτοδίλλημα «καύση ή ανεργία». Μέσα από την κοινή δράση των δυνάμεων που έχουν αναφορά στην Αριστερά και το κίνημα, να ενισχύεται το βγάλσιμο των εργαζόμενων και του λαού στο προσκήνιο του αγώνα. Για να οικοδομηθεί ένα Μέτωπο Αντίστασης-Διεκδίκησης και Πάλης ικανό να σταματήσει την καύση σκουπιδιών και τους σχεδιασμούς για εργοστάσιο SRF.
ΜΒ - μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου