Σχετικά με το σύνθημα για τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών

Ένα σύνθημα οφείλει και πρέπει να συμπυκνώνει τις πολιτικές αναλύσεις και τη στόχευση μιας Αριστερής δύναμης. Να ξεσκεπάζει την αντιδραστική πολιτική και τις επιδιώξεις των δυνάμεων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Να αποτελεί εκείνη την «αιχμή» που μπορεί να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τις εργατικές και λαϊκές μάζες, σύμφωνα με το πώς εκφράζεται εκείνη τη χρονική περίοδο η επίθεση απέναντι στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού. Και βασικό στοιχείο –τουλάχιστον για εμάς- αποτελεί και το σε ποιόν απευθύνεται και για ποιο λόγο.

Την τελευταία περίοδο και λόγω των επικίνδυνων εξελίξεων εξαιτίας της αναβάθμισης της παρουσίας των αμερικανονατοϊκών φονιάδων στη χώρα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ν.Α. Μεσογείου, ακούγεται πολύ συχνά το σύνθημα «μείωση των στρατιωτικών δαπανών, λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες». Ένα σύνθημα που και σε κινητοποιήσεις, έχει ακουστεί και σε διάφορες παραλλαγές όπως πχ το «δώστε λεφτά για την παιδεία (την υγεία) και όχι για τον πόλεμο στη Συρία».

Θα μπορούσε κανείς να πει, πως γενικά είναι ένα σωστό σύνθημα μιας και αναδεικνύει ότι η κυβέρνηση δίνει λεφτά για πολεμικούς εξοπλισμούς, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε κοινωνικές ανάγκες. Πως είναι από τις πρώτες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, που δίνει υπέρογκα ποσά για αναβάθμιση των οπλικών συστημάτων με βάση το ΑΕΠ της. Χρήματα που στερεί από την κάλυψη των αναγκών του λαού και της νεολαίας κλπ κλπ. Αυτή η αντίληψη όμως, έτσι όπως τίθεται, είναι και λαθεμένη και άκρως αποπροσανατολιστική για το λαό και την πάλη του.

Καταρχάς το ζήτημα των στρατιωτικών δαπανών, είναι ζήτημα που «ακουμπά» σε όλα τα επίπεδα. Στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό. Και κυρίως άπτεται της σχέσης εξάρτησης της ντόπιας αστικής τάξης από τους αμερικάνους και ευρωπαίους (Γερμανία-Γαλλία) ιμπεριαλιστές, αλλά και των ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Είναι επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης να δίνει τόσο υπέρογκα ποσά για εξοπλισμούς; Και ναι και όχι. Και αυτό γιατί ούτε θέλει ούτε μπορεί να δει τον εαυτό της έξω από αυτή τη σχέση. Εκεί στηρίζει τη δύναμή της. Με τις  ιμπεριαλιστικές (κυρίως αμερικάνικες) «πλάτες» προσπαθεί να υλοποιήσεις τις μωροφιλοδοξίες της για να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή και  κυρίως με βάση τον ανταγωνισμό της με την τούρκικη αστική τάξη. Αλλά και η αναβάθμιση των υπαρχόντων και η δημιουργία νέων ΝΑΤΟϊκών βάσεων προωθείται προκειμένου να ενισχυθεί η παρουσία των Αμερικάνων στην περιοχή και να εξυπηρετηθούν με καλύτερους όρους οι σχεδιασμοί τους.

Η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη λοιπόν προσπαθεί μέσω των εξοπλιστικών να έχει διάφορα οφέλη. Όχι μόνο οικονομικά που είναι βασική και αυτή η πλευρά. Αλλά και πολιτικά και γεωστρατηγικά. Για να ενισχύσουν την επιρροή τους στις εκεί άρχουσες τάξεις και να τις στοιχήσουν πίσω από τους σχεδιασμούς τους. Για να παίξουν καθοριστικό ρόλο στις γύρω περιοχές, έναντι των αντιπάλων τους. 

Καθόλου τυχαίο δεν είναι που κατά καιρούς «ανακαλύπτουν» μίζες και συμφωνίες «κάτω από το τραπέζι» σχετικά με εξοπλιστικά προγράμματα- με πρωτοπόρο αυτών φυσικά τους Αμερικάνους. Αποτελούν εκβιασμούς και πιέσεις για να ευθυγραμμίσουν την κυβέρνηση αλλά και το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας, σύμφωνα με τις αντιδραστικές επιδιώξεις τους.

Σε ποιόν λοιπόν απευθύνεται το σύνθημα για τη «μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών»; Σε μια εξαρτημένη κεφαλαιοκρατία ή στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που παίρνει συγχαρητήρια από τους Αμερικάνους γιατί είναι συνεπέστατοι στις στρατιωτικές δαπάνες του ΝΑΤΟ;

Όσο μας αφορά, έχουμε την άποψη πως η πάλη ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία, για το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, τις βάσεις του ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Δεν θέλουμε να οικοδομήσουμε ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα, που θα απευθύνει προτάσεις διαχείρισης του ποσού του αστικού κουμπαρά που θα πήγαινε για παράδειγμα σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Σε μια λογική δηλαδή «δώστε τα στην υγεία, την παιδεία κτλ και όχι στους εξοπλισμούς». Κι ας είναι αυτός ο κουμπαράς γεμάτος κλεμμένη υπεραξία. Δεν θέλουμε να τον διαχειριστούμε.  Θέλουμε να τον σπάσουμε! Να ανατρέψουμε την πολιτική της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.

Και μέχρι τότε τι γίνεται; μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Μέχρι να «σπάσει ο κουμπαράς» δεν υπάρχει ανάγκη να μειωθούν οι εξοπλισμοί προς όφελος του λαού; Φυσικά και υπάρχει ανάγκη, αλλά αυτό είναι ζήτημα πάλης και αποτέλεσμα συγκεκριμένων διεκδικήσεων του εργατικού – λαϊκού κινήματος που από την μία μεριά ζητάει ψωμί–δουλειά και αυξήσεις και ταυτόχρονα παλεύει για να φύγουν βάσεις–ΝΑΤΟ–Αμερικάνοι-ΕΕ. Αυτό μπορεί να αναγκάσει την κυβέρνηση (την όποια αστική κυβέρνηση) να μειώσει ακόμα και τους εξοπλισμούς (προσωρινά και πάντα με βάση τους συσχετισμούς).

Σε αυτή τη λογική λοιπόν, εκτιμάμε ότι αυτό το σύνθημα είναι λαθεμένο και αποπροσανατολιστικό. Η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία οφείλουν και πρέπει να συγκροτήσουν τους αγώνες και τις αντιστάσεις τους προκειμένου να σπάσουν τις αλυσίδες τις ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Για να φύγουν οι βάσεις, το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι. Για να βγει η χώρα απ’την ΕΕ. Ενάντια στους άδικους πολέμους, τους εθνικισμούς και την επαναχάραξη των συνόρων.