Η δολοφονία την ημέρα της 28ης Οκτώβρη του μειονοτικού Κ. Κατσίφα ανεξάρτητα από τις αιτίες στάθηκε η ευκαιρία για το ξέσπασμα ενός έντονου εθνικιστικού λόγου, αλλά και πράξεων, και από τις δύο πλευρές.
Η δολοφονία πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο όπου από τη μια «λύνονται» χρόνια εκκρεμή ζητήματα («μακεδονικό») ή «εξομαλύνονται» σχέσεις (π.χ. με Αλβανία) και από την άλλη εγείρονται ζητήματα αλλαγών συνόρων (π.χ. Κόσοβο – Σερβία) ή θαλάσσιων επεκτάσεών τους (12 μίλια). Και μέσα σε αυτά οι μειονότητες γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από όλες τις πλευρές. Όλα αυτά κάτω από την μπαγκέτα των ιμπεριαλιστών με τις αστικές τάξεις να εναρμονίζονται και να προσαρμόζουν τα «δίκια» τους στις επιδιώξεις τους κύρια των ΗΠΑ.
Ξεσηκώθηκαν οι πάντες στην απ’ εδώ πλευρά υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα του δολοφονημένου και της μειονότητας. Από την κυβέρνηση που έσπευσε να υιοθετήσει κάθε εθνικιστική εκδοχή και να παραστήσει τον «καμπόσο», εξυπηρετώντας πιθανά κι άλλου είδους πιέσεις προς την αλβανική ηγεσία, μέχρι το αντιπολιτευόμενο αστικό πολιτικό σύστημα και τα διάφορα φασιστοειδή. Ζητούν πράγματα που δεν αναγνωρίζουν όχι μόνο στις εδώ μειονότητες αλλά ούτε καν στον ελληνικό λαό στο σύνολό του! Κραυγάζουν για πατριωτισμό αυτοί που ξεπουλάνε ακόμη και αυτά που θεωρούν οι ίδιοι κυριαρχικά και εθνικά δικαιώματά τους στους ιμπεριαλιστές αμερικάνους και ευρωπαίους, σπεύδουν να γίνουν μέρος της σφαγής των λαών που συντελείται ήδη στην ευρύτερη περιοχή μας καθιστώντας και τον δικό μας λαό στόχο πολεμικών ενεργειών στα πλαίσια του ανταγωνισμού των ΗΠΑ με τη Ρωσία.
Για να μπορέσουν να περάσουν τις επιδιώξεις τους ο εθνικισμός είναι αναγκαίος. Είναι ανάγκη για τις ντόπιες αστικές τάξεις και τους ιμπεριαλιστές να περάσουν το μίσος μεταξύ των λαών και των μειονοτήτων και κάθε γεγονός τέτοιου τύπου -τυχαίο ή μη- γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Δυστυχώς η στάση «ουδετερότητας» ή και η ευκολία που αριστερές δυνάμεις φαντασιώνονται εθνικά δίκαια και εφαρμογές κυριαρχικών – επεκτατικών δικαιωμάτων προσπερνώντας το ποιες πλάτες και ποιες «ταξικές» κυβερνήσεις αναλαμβάνουν αυτές τις διεκδικήσεις δημιουργούν μεγαλύτερη σύγχυση και είτε αφήνουν έδαφος είτε τροφοδοτούν, από άλλους δρόμους, «πατριωτικές» αντιδράσεις όπως αυτές του Κατσιφά απ’ όλες τις πλευρές.
Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι ένα αντιιμπεριαλιστικό ταξικό κίνημα, που θα πατάει στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών της βαλκανικής, θεωρώντας αδιαπραγμάτευτο το «καμία αλλαγή συνόρων» και αντιπαλεύοντας όχι μόνο τις φασιστικές υστερίες αλλά και αυτή την εθνικιστική πολιτική των εξαρτημένων και αντιδραστικών αστικών τάξεων, που, έχοντας καθίσει στο σβέρκο των λαών, ονειρεύονται νέους γεωστρατηγικούς ρόλους και «μεγάλες ιδέες», ώστε να αποσπάσουν την κοινωνική συναίνεση από τις μάζες των εργαζόμενων και των λαών, που αγανακτούν από τα δεινά και την εξαθλίωση που τους οδηγούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου