Η είδηση για το θάνατο του Αντώνη Καρυώτη γέμισε θλίψη την τοπική κοινωνία του Αγίου Νικολάου, καθώς ήταν ένα παιδί γνωστό και αγαπητό το οποίο, όπως λένε όλοι, ήταν πάντα με το χαμόγελο στο στόμα.
Παιδί φτωχής και πολύτεκνης οικογένειας που, παρά τα προβλήματά του (νοητικά, ομιλία), καθημερινά μοχθούσε με δουλειές του ποδαριού ώστε να συνεισφέρει και αυτός στα έξοδα της επιβίωσης. Η είδηση για το πώς προκλήθηκε ο πνιγμός-δολοφονία του (όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο αδερφός του) πρόσθεσε δίπλα στη θλίψη και την οργή του κόσμου, που είδε με πολύ άμεσο τρόπο ότι μέσα σε αυτό το σύστημα οι ζωές των ανθρώπων (και πόσο μάλλον των φτωχών, των αδύναμων, αυτών που έχουν ιδιαιτερότητες) δε μετράνε.
Η αντιμετώπιση του Αντώνη από το πλήρωμα του πλοίου, που όλοι είδαμε στα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, το οποίο εκτελούσε τις εντολές του καπετάνιου και αυτός με τη σειρά του εφάρμοζε την πολιτική της ναυτιλιακής εταιρίας στην οποία ανήκει το πλοίο, μας υπενθυμίζει με τον πιο ωμό τρόπο ότι μπροστά στα κέρδη τους, τίποτα δεν μπορεί να μπει εμπόδιο. Γι' αυτό άλλωστε το πλοίο έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω, λες και δε συνέβη τίποτα, η δε εταιρεία, μόλις άρχισε το θέμα να παίρνει διαστάσεις, δήλωσε κυνικά ότι δεν έχει καμία ευθύνη για το συμβάν. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο υπουργός ναυτιλίας, με τις “ατυχείς” δηλώσεις του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου